Βιβλία

[...] Το αίσθημα αυτό δεν είναι μόνο μια ενθύμηση εντυπώσεων. Είναι η εύθραυστη εκδήλωση μιας διάστασης της ζωής, στην οποία συνήθως αρνούμαστε να εισέλθουμε. [...]

[...] Είναι ένα αίσθημα που ανήκει στο παρόν. Η εντύπωση πως αυτό το αίσθημα ανήκει στο παρελθόν, δεν είναι παρά μια πλάνη της φαντασίας. [...]

[...] είναι μάταιο να ελπίζει κανείς ότι τα στελέχη και οι εργάτες αφήνουν πίσω τους την κατάστασή τους μόλις περάσουν την πόρτα του εργοστασίου. Το δημοκρατικό σύστημά μας δεν είναι τόσο τέλειο ώστε ν' αποσυνδέει τη στάση μας μέσα στο εργοστάσιο από τη στάση μας μέσα στην "κοινωνία των πολιτών". Γι' αυτό και νιώθουμε δυσφορία ο ένας για τον άλλον. [...]

[...] Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο μ' ένα από τα μυστικά της οικονομίας: το μυστικό της κυριαρχίας και της υποταγής. [...]

[...] Ωστόσο υπάρχει μια κοινωνική κατηγορία που όλοι αναγνωρίζουν σε πόσο εύθραυστη κατάσταση βρίσκεται (ειδεμή δεν θα συναντιόμασταν στην Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για να μιλήσουμε για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα), αλλά κανείς δεν λέει αν αυτή η κοινωνική κατηγορία έχει συγκρουσιακές σχέσεις με τη Γλώσσα. [...]

[...] Ο τρόπος με τον οποίον οργανωνόμαστε, αποκαλύπτει την ποιότητα της σχέσης μας με τον κόσμο. [...]

[...] ΑΝ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ τον τρόπο με τον οποίο είμαστε μαζί, αυτό συμβαίνει επειδή αυτός ο τρόπος θεωρείται πάντοτε σαν ένα δευτερεύον στοιχείο της συζήτησης. [...]

[...] Κάθε υπάρχουσα ισορροπία αμφισβητείται κάθε φορά που κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν αλλιώς. [...]

[...] ο Λοτρεαμόν ενδιαφερόταν, θεωρητικά τουλάχιστον, για τις τοξικές επιδράσεις της μπελαντόνας. Είναι επίσης πολύ πιθανό να πήρε μόνος του, από ανάγκη ή από μπεριέργεια, αυτό το στρυχνινοειδές και να χρησιμοποίησε στο έργο του τις εντυπώσεις που αποκόμισε. [...]

[...] ο ερμαφρόδιτος μας παραπέμπει στην αρχαιολογική αίθουσα του μουσείου του Λούβρου, όπου υπάρχουν "δυο ερμαφρόδιτοι, αλλόκοτα πλάσματα του ελληνικού πνεύματος". [...]

[...] Τα φτερά κουράζονται πολύ όταν πετάς τόσο ψηλά, χωρίς ελπίδα και χωρίς τύψεις. [...]

[...] αυτό το φλογερό έργο έσπειρε γύρω του παγίδες, φενακισμούς και ξεσπάσματα γέλιου, που έπειτα από ένα και περισσότερο αιώνα διατηρούν την πρωτοτυπία, τη δύναμή του και την αποτελεσματικότητά του. Με τα Άσματα του Μαλντορόρ, ο διαρκής τρόμος εισέβαλε στον κλειστό, σιγουρεμένο - σαν ένα σπίτι ή μια γειτονιά - χώρο της Λογοτεχνίας. [...]

[...] αφήνει σε μια ενεργητική συμπεριφορά τη φροντίδα να εξομαλύνει την ψυχολογική του κατάσταση και να του χαρίσει μια ισορροπία που για καιρό καταπονούσαν τα ταμπού μιας κοινωνίας, που τη μισούσε ενώ την ένιωθε πανίσχυρη. [...]

[...] αρνιόταν να του στείλει χρήματα, εκτός απ' αυτά που χρειαζόταν για τη συνηθισμένη διατροφή του, γιατί ήταν σίγουρος πως ο Ιζιντόρ τα χρησιμοποιούσε για τη δημοσίευση πολιτικών κειμένων. [...]

[...] η κατάχρηση αυτού του γοητευτικού ψευδόνυμου αποτελεί ίσως την ενοχλητικότερη απ' όλες τις διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας. [...]

[...] Η κατάπληξή μας προέρχεται, πως ένα παιδι, περιγράφοντας τις συνταρακτικές παρακρούσεις του, μπόρεσε να χρησιμοποιήσει για να το πετύχει, μια γλώσσα δυναμική, ισορροπημένη, επιβλητική, μια γλώσσα που υπάρχουν στιγμές που παίρνει σχεδόν κλασσική μορφή, και που δείχνει μια δύναμη έκφρασης, το χάρισμα του ύφους, και μια διανοητική αυτοτέλεια μιας τόσο ανατρεπτικής δεξιοτεχνίας. Και μ' αυτό τον τρόπο να εξιδανικεύει αυτόν τον ζοφερό κόσμο, όχι μόνο με το γλωσσικό στοιχείο, αλλά με την παραστατική δύναμη των εικόνων του, την ανθρώπινη ανωτερότητα του διαβήματός του και την πρωτοτυπία των επινοήσεών του. [...]

[...] Στη ζωή μου, δεν είδα τίποτ' άλλο, και δεν κάνω εξαίρεση ούτε έναν, παρά ηλίθιους, με χαρακτηριστικό τους γνώρισμα τους λειψούς ώμους κι αμέτρητους, ν' αποκτηνώνουν τους συνανθρώπους τους και να διαφθείρουν με κάθε τρόπο τις ψυχές τους. Και το κίνητρο σ' ετούτες τις ενέργειές τους, αυτοί το ονομάζουν: δόξα. [...]

[...] Τέτοια ώρα οι άνθρωποι κοιμούνται, ή θυσιάζουν την ανάπαυσή τους για χάρη της μάθησης, κι από το σπίτι του κανείς δεν λείπει. [...]

[...] Ακόμα και η ηθική, περαστική από το μέρος κείνο, δεν προαιστάνθηκε βλέποντάς το να κατευθύνεται με βήμα σταθερό και ευθύ, στις πιο σκοτεινές γωνίες και τα απόκρυφα μύχια κάθε συνείδησης, πως μέσα στις λαμπαδιασμένες του σελίδες, είχε μαχητικό υποστηριχτή. [...]

[...] Μου δώσατε την αμετάπειστη σύνεση που επαληθεύει κανείς σε κάθε βήμα μέσα στις έξοχες μεθόδους σας, της ανάλυσης, της σύνθεσης και της επαγωγής. [...]

[...] εκεί που γλαρώνει η ωχρή ιέρια του έρωτα, πληρωμένη με τα λαμποκοπήματα του χρυσαφιού, τα πικρά αισθήματα της απογοήτευσης, τις βλαβερές ρυτίδες των γηρατειών, τα φοβερίσματα της μοναξιάς και τις λαμπάδες του πόνου. [...]

[...] εγώ δε θα τους άκουγα, και θα θυμόμουν πως τα εγκώμια και η κολακεία είναι δυο μεγάλες πέτρες όπου μπορεί να σκοντάψει κανείς. [...]

[...] Οι εντάσεις που δημιουργούνται συχνά όταν οι συζητητές ανταλλάσουν απόψεις είναι εντελώς διαφορετικής φύσεως από τις εντάσεις αυτών των παράλληλων μονολόγων: εδώ ο δαίμονας που κυριαρχεί δεν πρέπει να συγχέεται ποτέ με τον διάλογο. [...]

[...] Εδώ σταματώ μια στιγμή για να προτρέψω τον αναγνώστη να δίνει ελάχιστη σημασία στην αντίληψή του όταν εναντιώνεται σε οποιαδήποτε άλλη πνευματική λειτουργία του. [...]

[...] πρέπει να καταργηθεί ο χρόνος· να ακυρωθεί κάθε σύνδεση με τα εξωτερικά πράγματα· και τα πάντα πρέπει να υποχωρήσουν σε μια βαθιά συγκοπή και αναστολή κάθε γήινου πάθους. [...]

[...] τότε ο κόσμος του σκότους διαλύεται σαν φαντασμαγορικό νεφέλωμα: ακούγεται ο χτύπος στην πύλη· και γνωστοποιεί με ηχηρό τρόπο πως έχει αρχίσει η αντίδραση: το ανθρώπινο επανακάμπτει και συγκαλύπτει το δαιμονικό: ο σφυγμός της ζωής ακούγεται και πάλι: και η αποκατάσταση των δοσοληψιών του κόσμου όπου ζούμε μας κάνει πρώτη φορά ευαίσθητους στην τρομερή παρένθεση που τα είχε αναστείλει. [...]

[...] Αυτό το πανί που μας χωρίζει από το μυστήριο έχει σηκωθεί πρόωρα, από ανυπομονησία - έχει δεχτεί, νωρίτερα από την κανονισμένη στιγμή, τη γενική τυφλότητα που αρνείται ότι μπορεί να αιφνιδιάσουμε την αλαφιασμένη χειρονομία των κομπάρσων του σκότους - έχει εκθέσει σε μια τυχαία παράβαση, θά 'λεγε κανείς, με τον σκοπό να πολλαπλασιάσει την αγωνία, κάτι που έμοιαζε ότι πρέπει ακριβώς να μείνει κρυφό, έτσι όπως συνδέεται υποχθόνια και αποτελεσματικά με το αόρατο [...]

[...] ... η εφαρμογή των νόμων της προοπτικής στη χρονολόγηση είναι μια εμπειρία που σε αποζημειώνει. [...]

[...] Μήπως οι μαίανδροι της γραφής, οι υπεκφυγές τόσων και τόσων βιβλίων, γίνονται για να καταπνίξουν μια υπερβολικά δεινή αλήθεια, ή μήπως γίνονται ακριβώς για να την ακούσουμε; Και για να την επικαλεστούμε στον αναγνώστη, σ' αυτό τον υποκριτή αδελφό; [...]

[...] Η ιδέα πως ο φόνος μπορεί να εξεταστεί από την αισθητική άποψη και σύμφωνα με τους κανόνες μάλιστα που διέπουν ένα έργο τέχνης, με το να εφτελίζει και να συμφύρει δύο τάξεις νοημάτων απολύτως αντίθετες μεταξύ τους, μοιάζει όντως κωμική και παρακινεί το γέλιο. [...]

[...] Αυτό το πνευματικό περιεχόμενο εξέφραζε με την υλικότητά της η τέχνη χωρίς ποτέ προηγουμένως να λογιστεί ως αυτοτέλεια μήτε να επιβάλει την ομορφιά της ως κάτιτι αυτόνομο εν σχέσει προς το καλό και το αληθές. Αντίθετα, υπήρχε μέσο λειτουργικό ενός και μόνου ουσιοποιού σκοπού, από τον οποίο αντλούσε τη σημασία της. [...]

[...] Καθώς τώρα ο φόνος, σαν έκφραση του κακού, αποτελεί και δική μας δυνατότητα, είτε τον διαπράξουμε είτε όχι, μας κάνει να αισθανόμαστε μιαν ανεξήγητη ενοχή που συνεπάγεται την ψυχική οδύνη και τον βασανισμό της συνείδησης. [...]

[...] Ακριβώς η ίδια μεταχείριση ταιριάζει και στους φόνους. Έπειτα από την πρώτη έκφραση λύπης για όσους χάθηκαν και εν πάση περιπτώσει, αφού τα προσωπικά συμφέροντα κατευναστούν με τον καιρό, αναπόφευκτα τα σκηνικά χαρακτηριστικά (όσα από την αισθητική άποψη μπορούν ν' αποκληθούν συγκριτικά πλεονεκτήματα) των διαφόρων ανθρωποκτονιών ανασκοπούνται και αξιολογούνται. [...]

[...] Αλλ' ευθύς μόλις ελήφθηκε η προκαταρκτική αυτή προφύλαξη, άπαξ κι είχε εξασφαλιστεί το προκάλυμμα εκείνο προς τα μάτια του κοινού, γινόταν ακόμη επιτακτικότερη ανάγκη να μη χαθεί ούτε λεπτό περισσότερο, λογω καθυστέρησης, απ' όσο προηγουμένως τίποτε δεν είχε αφεθεί στην τύχη λόγω βιασύνης. [...]

[...] Ο άγνωστος ανθρωποκτόνος και η Μαίρη αγγίζουν με τα χείλη τους την πόρτα, αφουγγραζόμενοι, ανασαίνοντας βαθιά· όμως κατά καλή τύχη βρίσκεται καθένας στην εκατέρα πλευρά της πόρτας· και η παραμικρή ένδειξη πως η πόρτα ξεμανταλώνεται ή ξεκλειδώνεται, θα την έκανε να εκτιναχθεί για πάντα μέσα στο άσυλο του καθολικού σκότους. [...]

[...] ώστε, μετά την εκτέλεσή τους, τα σώματα εκτέθηκαν κατ' ιδίαν από τους ιατρούς του Νοσοκομείου του Μάντσεστερ ως αντικείμενα γλυπτικού ενδιαφέροντος. [...]

[...] Αν η χρήση του οπίου είναι μια αισθησιακή ευχαρίστηση κι αν πρόκειται να ομολογήσω ότι έχω ενδώσει σ' αυτήν με κάποια υπερβολή, κάτι που δεν έχει ακόμα καταρριφθεί από κανέναν άλλο, δεν είναι λιγότερο αλήθεια ότι έχω παλέψει ενάντια σ' αυτή τη γοητεία με έναν ζήλο, θα έλεγα θρησκευτικό, διαρκή και τόσο ολοκληρωμένο, που ποτέ δεν έχω ακούσει να αποδίδουν σε άλλον άνθρωπο. Έχω ξετυλίξει, σχεδόν ως τον τελευταίο της κρίκο, την καταραμένη αλισύδα που με δέσμευε. Τέτοιου είδους αυτο-κατάκτηση μπορεί δίκαια να αντισταθμίσει οποιοδήποτε είδος ή βαθμό αυτο-παράδοσης στην απόλαυση. [...]

[...] δεν πρέπει να βλέπει με τα μάτια ενός περιορισμένου ανθρώπου και να είναι γεμάτος στενές ιδέες και προκαταλήψεις για την καταγωγή και τη μόρφωση. Πρέπει να βλέπει πέρα από τον εαυτό του, σαν ένα καθολικό πλάσμα, και να έχει μια ισότιμη σχέση μ' αυτούς που βρίσκονται είτε ψηλά, είτε χαμηλά - που είναι μορφωμένοι ή αγράμματοι, ένοχοι ή αθώοι. [...]

[...] το όπιο, αυξάνοντας κατά πολύ την ενεργητικότητα του μυαλού αυξάνει αναγκαστικά αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο της ενεργητικότητάς του, με τον οποίο, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πολύπλοκη πνευματική απόλαυση, από το ακατέργαστο υλικό του οργανικού ήχου. [...]

[...] Βλέπω ότι αυτά ήταν σε γενικές γραμμές τ' απομεινάρια και τα ξεπλύματα της ανθρώπινης νόησης και ότι κάθε σόφρων άνθρωπος, ο οποίος ξέρει να χειρίζεται τη λογική με μια σχολαστική επιδεξιότητα, θα μπορούσε να πάρει όλη την ακαδημία των σύγχρονων οικονομολόγων και να την στραγγαλίσει με τα δύο του δαχτυλάκια ή να λιανίσει τα ελαφρά μυαλά τους και να τα εξανεμίσει με μια βεντάλια. [...]

[...] κι αυτό το λέω όχι με θυμό, αλλά μονάχα μ' εκείνη την υπερηφάνεια που υποχρεώνει κάθε άνθρωπο ν' αρνείται ν' απαντάει σε κάθε άμεση αμφισβήτηση της ειλικρινειάς του [...]

[...] το τερατώδες αυτό αντικείμενο με τραβούσε κι εμένα, αλλά ντρεπόμουν για την αλλόκοτη αυτή αδυναμία, διότι επρόκειτο για την ακατανίκητη έλξη του φρικαλέου. [...]

[...] απαγορεύεται στον άνθρωπο, επί ποινή εκπτώσεως και πνευματικού θανάτου, να διαταράξει τους πρωταρχικούς όρους της ύπαρξής του και να χαλάσει την ισορροπία των λειτουργιών του με τις γύρω συνθήκες. [...]

[...] Μια ιδιοσυγκρασία κατά το ήμισυ νευρική και κατά το ήμισυ χολέρική είναι η πιο πρόσφορη για τις εξελίξεις μιας παρόμοιας μέθης· ας προστεθεί σ' αυτήν ένα πνεύμα καλλιεργημένο, εξασκημένο στη μελέτη της μορφής και του χρώματος· μια καρδιά τρυφερή, κουρασμένη από δυστυχία, αλλά πρόθυμη ακόμα για ξανάνιωμα. [...]

[...] η πρώτη είναι περίπτωση οξείας, η δεύτερη χρονίας απόλαυσης· εκεί έχουμε ανάφλεξη, εδώ μια ομοιόμορφη κι αμετάβλητη φωτιά. [...]

[...] αισθάνεται βαθύτατα ότι το εξαγνισμένο στοιχείο τού είναι του και οι ηθικές του κλίσεις βρίσκονται σε πλήρη ελευθερία και, πριν απ' όλα, ότι η διάνοιά του αποκτά μια παρηγορητική ασυννέφιαστη διαύγεια. [...]

[...] μια ησυχία που έμοιαζε αποτέλεσμα, όχι της αδράνειας, αλλά του υπέροχου ανταγωνισμού ισχυρών ισοσθενών δυνάμεων· άπειρη δραστηριότητα, άπειρη ανάπαυση! [...]

[...] Μήπως οι ανθρώπινες ιδιοσυγκρασίες δεν ποικίλλουν σε τόσο απίθανο βαθμό, όσο και οι χημικές δόσεις; [...]

[...] μια απαλότητα επιδερμίδας και μια ευγένεια προφοράς, ένα είδος ανδρογυνισμού, ιδιότητες χωρίς τις οποίες, το πιο αψύ και ανδροπρεπές δαιμόνιο, σε σχέση με την τελειότητα μέσα στην τέχνη, μένει πλάσμα ατελές. [...]

[...] Το πάθος και η αρρώστια δεν διαθέτουν αρκετά ισχυρή χημεία για να κάψουν τις αθάνατες αυτές χαρακιές. [...]

[...] επανέρχεται με ικανοποίηση σ' αυτή την πρώιμη ευαισθησία που υπήρξε γι' αυτόν η πηγή τόσης φρίκης και τόσης απόλαυσης, στην απέραντη αγάπη του για ελευθερία και στην απέχθεια που του προκαλούσε κάθε ευθύνη. [...]

[...] η σκέψη του δεν είναι απλώς συμβατή με τον εργαλειακό Λόγο, αλλά επιπλέον αποκαλύπτει και την ανταγωνιστική κοινωνία ως Αρχή που εμποδίζει μια πιθανή αρμονία. [...]

[...] Οι επιθέσεις του είχαν πάντα κατευθυνθεί αποκλειστικά εναντίον δύο κοινωνικών μορφωμάτων, σχετικά μεγάλης σημασίας, συγκεκριμένα κατά της θρησκείας και της ηθικής [...]

[...] με άλλα λόγια, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως αυτή η επέμβαση του κράτους στη δικαιοσύνη – πράγμα που παρουσιαζόταν ανέκαθεν σαν εξαίρεση – κατρακύλησε από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι, ως τους κατώτατους χειρώνακτες της κατωτάτης εξουσίας. Προσέξτε καλά: αφού ένα τέτοιο παράπτωμα διαπραχθεί δυο-τρεις φορές, αλλάζει αμέσως όνομα. Ονομάζεται πλέον Νομική Επιστήμη. Οι κοινωνίες καταρρέουν μόνο από νομιμοποιημένες καταχρήσεις. [...]

[...] Πυρήνας του σαδικού οργίου δεν είναι η βάναυση κυριαρχία των σωμάτων, αλλά ακριβώς το αντίθετο, η υπέροχη κυριαρχία των σκοπών, που όλο και περισσότερο ξεφεύγουν από τον έλεγχο των υποκειμένων. [...]

[...] Αν δεν έχω διαπράξει περισσότερα εγκλήματα, είναι γιατί μου έλειψαν οι ευκαιρίες· (...) Αν κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες είχα τη δυνατότητα να διπλασιάσω τα κακουργήματά μου, θα εξασφάλιζα πολύ περισσότερες ευχάριστες αναμνήσεις· γιατί οι αναμνήσεις του εγκλήματος είναι ηδονές που ποτέ δεν θα μπορούσε κανείς να τις βρει υπεράριθμες. [...]

[...] Η κοινωνία, θεμελιωμένη πάνω στον ανταγωνισμό των ατομικών συμφερόντων, εγχαράσσει στα άτομα τους εγωιστικούς και μη κοινωνικούς τρόπους συμπεριφοράς που τους είναι απαραίτητοι για να συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα στην άκαμπτη σκληρότητα της κοινωνικής πραγματικότητας. [...]

[...] Κι η Αφροδίτη μπορεί να γιορταστεί σε περισσότερους από έναν ναούς: θα αρκεστώ στον πιο στενόχωρο. Ξέρετε σε ποιον, αγαπητή μου. Κοντά στο λαβύρινθο της Κυπρίδος υπάρχει μια σκοτεινή σπηλιά όπου καταφεύγουν να κρυφτούν οι Έρωτες για να μας αποπλανήσουν με περισσότερη ζέση: αυτός θα είναι ο βωμός όπου θα καύσω θυμίαμα. Εκεί, δεν υπάρχει το παραμικρό μειονέκτημα. Αν οι εγκυμοσύνες σας τρομάζουν μ’ αυτό τον τρόπο είναι αδύνατον να συμβούν. [...]

[...] Ο νόμος ευνοεί, βέβαια, το κακό, τον ανταγωνισμό και την εγωιστική επιδίωξη του κέρδους, δεδομένου ότι η τάξη εκείνη η οποία ελέγχει την ανθρώπινη ύλη που βαθύτατα περιφρονεί, διαθέτει και επαρκή μέσα ώστε να αποτρέπει τις νομικές κυρώσεις εις βάρος της· [...]

[...] Ηδονιστές όλων των ηλικιών, όλων των φύλων, σε σας και μόνο προσφέρω αυτό το έργο· τραφείτε με τις αρχές του: ευνοούν τα πάθη σας, πάθη για τα οποία σας φοβερίζουν οι πεζοί ηθικολόγοι· πάθη που δεν είναι, ωστόσο, παρά τα μέσα που χρησιμοποιεί η Φύση για να οδηγήσει τον άνθρωπο προς τους σκοπούς που του προδιαγράφει· δώστε αυτί μονάχα σ' αυτές τις γλυκές παρορμήσεις, γιατί μόνο η δική τους φωνή μπορεί να σας οδηγήσει στην ευτυχία. [...]

[...] αν αποδειχθεί ότι αυτός ο Θεός, που οι ανόητοι θεωρούν σαν δημιουργό και κατασκευαστή όλων των γνωστών πραγμάτων, δεν είναι παρά το ne plus ultra της ανθρώπινης λογικής, δεν είναι παρά το φάντασμα που δημιουργείται από τη στιγμή που η λογική αυτή δεν μπορεί να προχωρήσει πιο πέρα· αν αποδειχθεί ότι η ύπαρξη αυτού του Θεού είναι αδύνατη κι ότι η Φύση, πάντα εν δράσει, πάντα κινούμενη, έχει από μόνη της αυτά που οι ηλίθιοι αρέσκονται ν' αποδίδουν στο Θεό· [...]

[...] Το βίτσιο του είναι να τον ρουφάνε σε συνδυασμό με το εξής ασυνήθιστο: καθώς διπλώνω πάνω του και του ρουφώ με πάθος το σπέρμα με τα μπούτια στο πρόσωπό του, πρέπει να αποπατώ στο στόμα του ... τα κατεβάζει όλα! [...]

[...] πως είναι δυνατό για ένα ειλικρινές άτομο να μη συντριβεί μέσα σε μια δολερή κοινωνία! [...]

[...] Άρα, ποιος μπορεί να φανταστεί, όσο κι αν εχθρεύεται την κοινή λογική, ότι είναι δυνατό να δημιουργήθηκε για το στρογγυλό πουλί μας μια ελλειπτική τρύπα; Στοχαστείτε αυτή τη δυσαναλογία και θα αντιληφθείτε αμέσως τις προθέσεις της Φύσης· βλέπετε πολύ καθαρά ότι οι συχνές θυσίες στην έλλειψη, αυξάνοντας την αναπαραγωγή, πράγμα που μόνο η ανεκτικότητά της επιτρέπει, θα την δυσαρεστούσαν στα σίγουρα. [...]

[...] είναι τεράστια απάτη αυτό το μεθύσι που μας κάνει να μη βλέπουμε πια, να μην υπάρχουμε παρά μόνο μέσω αυτού του αντικειμένου που λατρεύουμε παράλογα! [...]

[...] Εμείς οι ελευθέριοι παντρευόμαστε για να έχουμε σκλάβες τις γυναίκες μας με την ιδιότητα της συζύγου υποτάσσονται περισσότερο από τις ερωμένες, και ξέρετε τι αξία έχει η απόλυτη εξουσία στις απολαύσεις που γευόμαστε. [...]

[...] ήταν μια από τις μόνιμες προμηθεύτριες της κοινωνίας και, επειδή συνδύαζε με τη μεγάλη της πείρα ένα αρκετά ευχάριστο ιδίωμα, την είχαν διαλέξει για τον τέταρτο ρόλο αφηγήτριας, για να τους διηγηθεί δηλαδή ό,τι πιο φριχτό και ατιμωτικό υπάρχει. [...]

[...] Τα νεύρα του είχαν αρχίσει να σκιρτούν και οι σπασμοί της κρίσης απλώνονταν σ' όλο του το σώμα, αλλά συγκρατήθηκε· πέταξε μακριά του τα αντικείμενα του πειρασμού που ήταν έτοιμα να θριαμβεύσουν πάνω στις αισθήσεις του, ξέροντας ότι του έμεναν ακόμη πολλά να κάνει [...]

[...] βγάλε τη φούστα σου, γιατί δεν θα σου μάθω μόνο τι πρέπει να κάνεις για να μου χαρίσεις την απόλαυση· είναι δίκαιο να σε διδάξω συγχρόνως τι πρέπει να κάνεις για να τη βρεις κι εσύ, και τίποτε δεν πρέπει να εμποδίσει αυτό το μάθημα. [...]

[...] αυτό όμως που τους διασκέδασε περισσότερο εκείνο το βράδυ ήταν να κρύβουν το πρόσωπο και το στήθος των κοριτσιών και να στοιχηματίζουν πώς να τα αναγνωρίζουν εξετάζοντας μόνο τα κωλομέρια τους. [...]

[...] συνήθιζε να έρχεται τακτικά κάθε βράδυ στο σπίτι για μια τελετή απλή όσο και αλλόκοτη: ξεκούμπωνε το πανταλόνι του κι έπρεπε η καθεμιά από μας με τη σειρά της ν' αποπατήσει εκεί μέσα. Το ξανακούμπωνε αμέσως κι έφευγε πολύ βιαστικά κουβαλώντας αυτό το πακέτο. [...]

[...] κοιτάζει τις βέργες που τις είχα τοποθετήσει μέσα στο δοχείο κι ύστερα, προστάζοντάς με να γδυθώ, έρχεται κοντά μου κι αρχίζει να οσμίζεται με προσοχή τα σημεία εκείνα του κορμιού μου που είχε απαγορέψει κατηγορηματικά να πλύνω. [...]

[...] Πρόκειται για ένα άτομο που θέλει να εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου και που δεν βρήκε καλύτερο μέσο γι' αυτό από το να τον συνδέσει με ένα ελευθεριακό νόημα. [...]