Marquis De Sade - Ο δήμιος και το θύμα του

[...] η σκέψη του δεν είναι απλώς συμβατή με τον εργαλειακό Λόγο, αλλά επιπλέον αποκαλύπτει και την ανταγωνιστική κοινωνία ως Αρχή που εμποδίζει μια πιθανή αρμονία. [...]

[...] Οι επιθέσεις του είχαν πάντα κατευθυνθεί αποκλειστικά εναντίον δύο κοινωνικών μορφωμάτων, σχετικά μεγάλης σημασίας, συγκεκριμένα κατά της θρησκείας και της ηθικής [...]

[...] με άλλα λόγια, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως αυτή η επέμβαση του κράτους στη δικαιοσύνη – πράγμα που παρουσιαζόταν ανέκαθεν σαν εξαίρεση – κατρακύλησε από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι, ως τους κατώτατους χειρώνακτες της κατωτάτης εξουσίας. Προσέξτε καλά: αφού ένα τέτοιο παράπτωμα διαπραχθεί δυο-τρεις φορές, αλλάζει αμέσως όνομα. Ονομάζεται πλέον Νομική Επιστήμη. Οι κοινωνίες καταρρέουν μόνο από νομιμοποιημένες καταχρήσεις. [...]

[...] Πυρήνας του σαδικού οργίου δεν είναι η βάναυση κυριαρχία των σωμάτων, αλλά ακριβώς το αντίθετο, η υπέροχη κυριαρχία των σκοπών, που όλο και περισσότερο ξεφεύγουν από τον έλεγχο των υποκειμένων. [...]

[...] Αν δεν έχω διαπράξει περισσότερα εγκλήματα, είναι γιατί μου έλειψαν οι ευκαιρίες· (...) Αν κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες είχα τη δυνατότητα να διπλασιάσω τα κακουργήματά μου, θα εξασφάλιζα πολύ περισσότερες ευχάριστες αναμνήσεις· γιατί οι αναμνήσεις του εγκλήματος είναι ηδονές που ποτέ δεν θα μπορούσε κανείς να τις βρει υπεράριθμες. [...]

[...] Η κοινωνία, θεμελιωμένη πάνω στον ανταγωνισμό των ατομικών συμφερόντων, εγχαράσσει στα άτομα τους εγωιστικούς και μη κοινωνικούς τρόπους συμπεριφοράς που τους είναι απαραίτητοι για να συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα στην άκαμπτη σκληρότητα της κοινωνικής πραγματικότητας. [...]

[...] Κι η Αφροδίτη μπορεί να γιορταστεί σε περισσότερους από έναν ναούς: θα αρκεστώ στον πιο στενόχωρο. Ξέρετε σε ποιον, αγαπητή μου. Κοντά στο λαβύρινθο της Κυπρίδος υπάρχει μια σκοτεινή σπηλιά όπου καταφεύγουν να κρυφτούν οι Έρωτες για να μας αποπλανήσουν με περισσότερη ζέση: αυτός θα είναι ο βωμός όπου θα καύσω θυμίαμα. Εκεί, δεν υπάρχει το παραμικρό μειονέκτημα. Αν οι εγκυμοσύνες σας τρομάζουν μ’ αυτό τον τρόπο είναι αδύνατον να συμβούν. [...]

[...] Ο νόμος ευνοεί, βέβαια, το κακό, τον ανταγωνισμό και την εγωιστική επιδίωξη του κέρδους, δεδομένου ότι η τάξη εκείνη η οποία ελέγχει την ανθρώπινη ύλη που βαθύτατα περιφρονεί, διαθέτει και επαρκή μέσα ώστε να αποτρέπει τις νομικές κυρώσεις εις βάρος της· [...]

[...] Η εξολόθρευση μειονοτήτων, ακόμα και ολόκληρων λαών που πραγματοποίησε ο φασισμός και που συγκαταλέγονται και σήμερα ακόμα στο ματωμένο οπλοστάσιο του νεο-ιμπεριαλισμού, δεν αποτελούν απότοκο της πρόνοιας κάποιων διψασμένων για εξουσία πολιτικών, αλλά το ενδεχόμενό τους ενυπάρχει στην κυριαρχία των νόμων, επομένως και στην αστική αντίληψη του εργαλειακού Λόγου που ο ντε Σαντ κατέχει και χειρίζεται με δεξιοτεχνία. [...]

[...] Όσο ο λαός πολλαπλασιάζεται τόσο πιο επικίνδυνος γίνεται· κι όσο περισσότερο μορφώνεται τόσο πρέπει να τον φοβάσαι· ο μόνος τρόπος να τον κρατάς σε υποδούλωση είναι η άγνοια. [...]

[...] δεν μπορείς να κυβερνήσεις τους ανθρώπους παρά με την απάτη· άρα, πρέπει να είσαι απατεώνας για να το πετύχεις. Ο μορφωμένος άνθρωπος δεν θ’ αφεθεί ποτέ να τον σύρεις από τη μύτη· πρέπει λοιπόν να του στερήσεις τη δυνατότητα να μορφωθεί, να τον κρατήσεις στο σκοτάδι, αν θέλεις να τον χειραγωγείς· κι αυτό δεν γίνεται παρά με την υποκρισία και την απάτη. [...]

[...] — Τι θα ’καναν οι άνθρωποι χωρίς βασιλιάδες και θεούς;
      — Θα γίνονταν πιο ελεύθεροι... πιο σοφοί και συνεπώς πιο αντάξιοι απέναντι στις βλέψεις που έχει η φύση γι’ αυτούς που δεν τους έπλασε ούτε για να φυτοζωούν κάτω απ’ το σκήπτρο ενός ανθρώπου, που δεν είναι σε τίποτα ανώτερός τους, ούτε για να έρπονται κάτω απ’ την τροχοπέδη ενός θεού που δεν είναι παρά καρπός της φαντασίας ορισμένων φανατικών. [...]

[...] Το μόνο που ωφέλησαν οι νόμοι, ήταν η διατήρηση και επιβίωση των προλήψεων, η διαρκέστερη αιχμαλωσία μας στο ζυγό των πλανών όπου οδηγούν αυτές οι προλήψεις. Ο νόμος είναι ένα φρένο που έδωσε ο άνθρωπος στον άνθρωπο όταν διαπίστωσε με πόση ευκολία περιφρονούσε ο τελευταίος όλα τα υπόλοιπα φρένα! Πώς λοιπόν, μετά απ’ αυτήν τη διαπίστωση, μπόρεσε να πιστέψει πως το έσχατο αυτό φρένο θα μπορούσε να χρησιμεύσει ποτέ σε κάτι; Υπάρχουν λογής λογής ποινές για τον ένοχο! Σ’ όλες τους διακρίνω βία και δεν βλέπω κανένα μέσο που να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο, πράγμα το οποίο θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να αποτελεί το μοναδικό μέλημά του. [...]

[...] οι νόμοι ενός λαού, που πρέπει να αντιπροσωπεύουν πάντοτε τη μάζα, δεν αποτελούν παρά το συγκερασμένο αποτέλεσμα των συμφερόντων όλων των νομικών που συνεργάστηκαν για την εγκαθίδρυσή τους. [...]

[...] Εκείνο που οδηγεί στο δεσποτισμό είναι η κατάχρηση εξουσίας. Δεσπότης είναι εκείνος που δημιουργεί το νόμο... που του προσδίνει ισχύ ή που τον μεταχειρίζεται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Αφαιρέστε από το δεσπότη τη δυνατότητα αυτής της κατάχρησης και δεν θα υπάρχει, πλέον, τύραννος. Δεν υπάρχει τύραννος που να μην προφασίζεται το νόμο για να διαπράξει τις βιαιότητές του· [...]

[...] με ποιο δικαίωμα επιβάλλονται δεσμεύσεις σ’ εκείνον που δεν έχει τίποτα από ένα συμβόλαιο που προστατεύει μονάχα εκείνον που τα έχει όλα; Εάν ο όρκος σας αποτελεί πράξη ισότητας επειδή κατοχυρώνει την περιουσία των πλουσίων, δεν αποτελεί και αδικία στο βαθμό που επιβάλλεται στον ιδιοκτήτη του μηδενός; Τι κερδίζει ο τελευταίος; Και πώς είναι δυνατόν ν’ απαιτείτε για λογαριασμό του να ορκιστεί για κάτι που ευεργετεί αποκλειστικά όσους, λόγω του πλούτου τους, διαφέρουν τόσο πολύ από τον ίδιο; [...]

[...] Το κάθε έθνος ανακηρύσσει τη θρησκεία του καλύτερη απ' όλες και για να το αποδείξει βασίζεται σε χιλιάδες επιχειρήματα που όχι μόνο ανατρέπουν το ένα το άλλο, αλλά και καθαυτά είναι αντιφατικά. [...]