Βιβλία

[...] πολλά πρόσωπα του παρελθόντος, τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, παραμένουν αρκετά οικεία. Αντιπροσωπεύουν, κοντολογής, μια στιγμιαία επικοινωνίσημη έννοια, σε σχέση με ανθρώπινες συμπεριφορές και τάσεις. [...]

[...] Οι αναφορές χωρίς εισαγωγικά, σε άλλα κείμενα που είναι πασίγνωστα, ... , ανήκουν σε καιρούς πιο πλούσιους σε πνεύματα ικανά ν' αναγνωρίσουν την παλαιότερη φράση και την απόσταση που εισάγει η νέα της χρήση. [...]

[...] Η τεράστια ανάπτυξη των μέσων της σύγχρονης κυριαρχίας σημάδεψε τόσο πολύ το ύφος των ανακεινωθέντων της ώστε, αν η κατανόηση της πορείας των σκοτεινών συλλογισμών της εξουσίας, υπήρξε επί μακρόν προνόμιο πραγματικά ευφυών ανθρώπων, σήμερα έχει γίνει αναγκαστικά οικεία στους πιο αργόστροφους. [...]

[...] Σ' αυτό το ζήτημα του βίαιου θανάτου παρατηρώ, χωρίς να μπορώ να δώσω μιαν απόλυτα λογική εξήγηση του φαινομένου, ότι, ... , ο αριθμός των σκοτωμένων από σφαίρες φίλων μου αποτελεί ένα ποσοστό τελείως ασυνήθιστο. [...]

[...] Όταν "το να είσαι απόλυτα μοντέρνος", έχει καταστεί ειδικός νόμος θεσπισμένος απ' τον τύραννο, αυτό που ο νομοταγής σκλάβος φοβάται περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, είναι η πιθανότητα να τον υποπτευθούν ότι είναι προσκολλημένος στο παρελθόν. [...]

[...] Οι κυρίαρχες απάτες της εποχής μας είναι έτοιμες να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι η αλήθεια μπορεί να ειδωθεί και μέσα από τις εικόνες. Η εικόνα που δεν έχει διαχωριστεί σκόπιμα απ' τη σημασία της προσδίδει μεγάλη ακρίβεια και βεβαιότητα στη γνώση. [...]

[...] Οι μεμονωμένες εκδηλώσεις μας... ήθελαν να είναι εντελώς απαράδεκτες, καταρχήν κυρίως λόγω της μορφής τους και κατόπιν, εμβαθύνοντας, κυρίως λόγω του περιεχομένου τους. [...]

[...] Όλες οι επαναστάσεις εισβάλλουν στην Ιστορία και η Ιστορία ποτέ δεν ξεχειλίζει απ' αυτές, οι ποταμοί των επαναστάσεων επιστρέφουν εκεί απ' όπου ξεκίνησαν, για να κυλήσουν και πάλι. [...]

[...] Μια επαναστατική αλλαγή των σημερινών μορφών της κουλτούρας δεν μπορεί να είναι τίποτ' άλλο από το ξεπέρασμα όλων των πλευρών εκείνης της αισθητικής και τεχνολογικής εργαλειακότητας που συνιστά το σύνολο των διαχωρισμένων από τη ζωή θεαμάτων. [...]

[...] Η κριτική της τέχνης είναι ένα θέαμα σε δεύτερο βαθμό, Ο κριτικός είναι κάποιος που κάνει θέαμα την ίδια του τη θέση ως θεατής. [...]

[...] Η επανάσταση δεν συνίσταται στο να "δείχνει" τη ζωή στους ανθρώπους, αλλά στο να τους κάνει να τη ζουν. [...]

[...] Θα σας ρωτήσω, πρώτα απ' όλα, πως αντιλαμβάνεστε αυτούς τους οποίους εξουσιοδοτήσατε να σας φτιάξουν νόμους.
 Μήπως άραγε εξαιτίας ενός ασυγχώρητου ιδεολογικού κομφούζιου, τους συγχέετε με ΄κείνους τους αντιπροσώπους, ενός λαού σκλάβου, τους εντεταλμένους να καταθέτουν ευχές και ικεσίες στα πόδια του θρόνου ενός ηλιθίου; [...]

[...] Αν πράξετε αντίθετα, με μια βιασύνη πάντοτε καταδικαστέα όταν πρόκειται για τόσο ουσιαστικά πράγματα, [...] ε τότε οι εχθροί, σας που σαν μοναδικό τους σκοπό έχουν να διαιωνίσουν τη χαοτική σας κατάσταση, [...]

[...] Αναρωτηθείτε τώρα, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να πετύχετε την επικύρωση των νόμων, διατηρώντας την κυριαρχία που σας έχει δωθεί από τη φύση, που ο δεσποτισμός σας έκανε να χάσετε και που μόλις ξανακερδίσατε με τίμημα το αίμα σας; [...]

Εδώ υπάρχει ηχογραφημένη η ανάγνωση του βιβλίου: "Το δέντρο που έδινε" του Shel Silverstein σε άλλη εκτέλεση

Εδώ υπάρχει ηχογραφημένη η ανάγνωση του βιβλίου: "Το δέντρο που έδινε" του Shel Silverstein

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά
και αγαπούσε ένα αγοράκι.  [...]

[...] Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά …. Πάρα πολύ.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα πέρασαν τα χρόνια.
Και το αγόρι μεγάλωσε.
Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.  [...]

[...] Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη …
μα όχι πραγματικά.  [...]

[...]  Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».  [...]

[...] Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ' το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. [...]

[...] Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. [...]

[...] Είμαι εναντίον των εφημερίδων.  [...]

[...] Είμαι, προπάντων, εναντίον των κρυφών φιλοδοξιών μας, που μας οδηγούν καθημερινά σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. [...]

[...] Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί.

[...] Αφήνεις τους ανθρώπους της εξουσίας να αναλάβουν δύναμη «για το καλό του Ανθρωπάκου». Μα εσύ ο ίδιος μένεις σιωπηλός. Δίνεις στους ανθρώπους της εξουσίας ή σ’ ανθρώπους με κακόβουλες προθέσεις, τη δύναμη να σε αντιπροσωπεύουν. Και πολύ αργά ανακαλύπτεις ότι πάντα είσαι το κορόιδο.  [...]

[...] μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να γίνεις ο απελευθερωτής του εαυτού σου.  [...]

[...] Δεν είμαι ούτε Κόκκινος, ούτε Μαύρος, ούτε Λευκός, ούτε Κίτρινος. Δεν είμαι ούτε Χριστιανός, ούτε Μωαμεθανός, ούτε Μορμόνος, ούτε Πολυγαμικός, ούτε Ομοφυλόφιλος, ούτε Αναρχικός.  [...]

[...] Είναι στη φύση του μεγάλου ανθρώπου, όχι μόνο να μην ξεχνάει και να μη ζητάει εκδίκηση, αλλά πέρα απ’ αυτό, να προσπαθεί να καταλάβει γιατί συμπεριφέρεσαι τόσο αξιοκαταφρόνητα.  [...]

[...]  Στην πορεία της μορφωτικής διαδικασίας εγκαθιδρύεται στον άνθρωπο μια ασυνείδητα εργαζόμενη αρχή ελέγχου, μια "ηθική αρχή". [...]

[...] Για την κυριαρχία πάνω στις καταπιεσμένες εργαζόμενες μάζες, σπάνια χρησιμοποιείται ωμή, φυσική βία. Το κύριο όπλο της κυρίαρχης τάξης είναι η ιδεολογική δύναμη πάνω στους καταπιεσμένους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται συχνά αισθητά την καταπίεση, αλλά δεν ανακαλύπτουν το χαρακτήρα της ιδεολογίας σαν υλική βία, και αφήνονται αναντίρρητα σε διαδικασίες ιδεολογικοποίησης, χωρίς να αναγνωρίζουν ότι έτσι κάνουν δυνατή την καταπίεσή τους. [...]

[...] Η σεξουαλική καταπίεση παράγει μια αυταρχική ψυχική δομή, και σαν κοινωνική της επίδραση μια υποτακτική στην εξουσία και υποτελή βασική στάση, που οδηγεί σε προδιάθεση για υποταγή κάτω από εκείνες ακριβώς τις εξουσίες, από τις οποίες πηγάζει η καταπίεση. [...]

[...] Όπως μιλάμε για μια οικονομία της διατροφής, για τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία φροντίζει για την ικανοποίηση της ανάγκης της τροφής όλων των μελών της, μπορούμε να μιλήσουμε και για την οικονομία της σεξουαλικότητας, σαν τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία ρυθμίζει, παράγει ή εμποδίζει την ικανοποίηση της σεξουαλικής ανάγκης. [...]

[...] Έχουμε την τάση να πιανόμαστε απ’ το αποδειγμένο και το δοκιμασμένο. Το βαθύ αίσθημα ανασφάλειας το αντιμετωπίζουμε με τη δημιουργία μιας σταθερής ρουτίνας. Έτσι βοηθάμε τον εαυτό μας στην αυταπάτη ότι υπερνικήσαμε το απρόβλεπτο. [...]

[...] Αλλαγή σημαίνει άνοιγμα της πόρτας σε νέες σκοτούρες. Όταν όνειρα και ελπίδες αφεθούν ελεύθερα να χορεύουν στους δρόμους, ο φοβητσιάρης θα κάνει καλά να κλείσει τις πόρτες, να κατεβάσει τα παραθυρόφυλλα και να περιμένει κρυμμένος ώσπου να ξεθυμάνει η οργή. [...]

[...] Το κοινωνικό παιχνίδι «ιστορία» παίζεται κυρίως από τους πρώτους και τους τελευταίους, πίσω από την πλάτη της μεσαίας μάζας. [...]

[...] Η ανάγκη για τη θεατροποίηση του θανάτου και του φόνου γίνεται πιο καθαρή στο παράδειγμα του στρατού. Οι στολές, οι σημαίες, τα εμβλήματα, η μουσική, ο περίπλοκος κανονισμός και οι τελετές έχουν σκοπό να αποχωρίσουν τον στρατιώτη από το σωματικό του Εγώ, και να του κρύβουν την πραγματικότητα της ζωής και του θανάτου. [...]