Βιβλία

[...] λεει αποδο και μπρος πρεπει να γραφω αφτα που σκεφτομε. και καθε πραμα που μου σιμβενει. (...) Θελω να γινω εκσιπνος. [...]

[...] Τί καλα νακσερα ήδει μερικα οραια πραματα. [...]

[...] Οι άνθρωποι το βρίσκουν αστείο όταν ένας χαζός δέν μπορεί να κάνει κάτι με τον τρόπο που μπορούν να το κάνουν αυτοί. [...]

[...] Ακόμα κι ένας άνθρωπος περιορισμένων νοητικών δυνατοτήτων θέλει να είναι σαν τους άλλους. Ένα παιδί μπορεί να μην ξέρει πως να φάει μόνο του ή τι να φάει, ξέρει όμως ότι πεινάει. [...]

[...] Δε φανταζομουν οτι ο Τζο θά παιρνε το μερος μου αρα νομιζω έιναι αληθινός μου φιλος. [...]

[...] λιγότερο εγωκεντρικά και επομένως περισσότερο ικανά να λάβουν υπόψη τους την άποψη των άλλων. [...]

[...] η αυτοαντίληψη της νοητικής ικανότητας εύκολα διασαλεύεται από την αποτυχία, και το σχολείο τείνει να τονίζει την αποτυχία αυτή. [...]

[...] Μέσα σ' ένα κλίμα καλής διάθεσης, παραδοχής, δίχως αξιολογικές κρίσεις, το άτομο μαθαίνει να εκφράζεται ελεύθερα και να ανοίγεται στα συναισθήματά του. [...]

[...] Ο πωλητής, ο δικηγόρος, ο γιατρός ο πολιτικός "πωλούν" την προσωπικότητά τους και η επιτυχία τους είναι στενά συνδεδεμένη με την παρουσίαση ενός ορισμένου τύπου εαυτού. [...]

[...] Ένα σημαντικό γνωστικό επίτευγμα (προς το τέλος του 1ου έτους) είναι η κατάκτηση της ιδέας της μονιμότητας των αντικειμένων και των προσώπων. Το επόμενο στάδιο αυτής της γνώσης είναι η συνειδητοποίηση ότι τα αντικείμενα παραμένουν τα ίδια από τη μια συνάντηση στην άλλη. Οι δύο αυτές γνώσεις αποτελούν τη βάση για την ανάπτυξη της αίσθησης της συνέχειας του εαυτού μέσα στο χρόνο και το χώρο. [...]

[...] Εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι συνδημιουργός του περιβάλλοντός του. Ξαφνικά γίνεται συνδημιουργός του εαυτού του. Σε ποιο όνειρο άραγε θα "υποταχθεί"; [...]

[...] Τα τεχνολογικά επιτεύγματα που καθιστούν πλέον εφικτή τη μετατροπή της γενετικής κληρονομιάς, εντάσσονται αναγκαστικά σ' ένα κοινωνικό σχέδιο. [...]

[...] τα άτομα δεν είναι παρά οι ενδιάμεσοι μεταξύ δύο γενεών γαμετών [...]

[...] Οι γαμέτες δεν έχουν πατρίδα. Ούτε τα έμβια όντα έχουν πατρίδα [...]

[...] είναι αδύνατο να ορίσουμε φυλές. Αυτό διαπιστώνουμε και για το ανθρώπινο είδος. ... το χρώμα του δέρματος υπήρξε το αυθόρμητο κριτήριο, με το οποίο επινοήθηκε η ταξινόμηση των ανθρώπων σε φυλές. [...]

[...] οι ικανότητες μιας κοινότητας υπερβαίνουν τις ικανότητες καθενός από τα άτομα που την απαρτίζουν [...]

"Les Hommes et leurs genes" Albert Jacquard 11/1993

Εδώ υπάρχει ηχογραφημένη η ανάγνωση του βιβλίου: "Το λουλούδι" του John Light

[...] δούλευε στη βιβλιοθήκη όπου φυλούσαν τα επικίνδυνα βιβλία. [...]

[...] Είχε ζωγραφιές με πανέμορφα σχήματα και χρώματα που λέγονταν "λουλούδια". [...]

[...] Άνοιξε το πακέτο και έβγαλε εφτά καφετιά ζαρωμένα πράγματα. [...]

[...] κάθησε και τα κοίταζε όσπου σκοτείνιασε τόσο που δεν μπορούσε πια να τα δει. [...]

[...] Λες ότι έχω ύψος. Μέτρησε πόσο ψηλός είμαι και θα σε πιστέψω. [...]

[...] Όλα τα σφάλματα και τις ελλείψεις, απ' το πιο ασήμαντο παράπτωμα μέχρι το πιο στυγερό έγκλημα, ο Παντόκυκλος τα απέδιδε στην έλλειψη απόλυτης Κανονικότητας του σώματος, που αν δεν οφείλεται σε εκ γενετής ανωμαλία, η αιτία της θα πρέπει ν' αναζητηθεί σε κάποια σύγκρουση μέσα στο πλήθος, στην έλλειψη άσκησης ή την υπερβολική άσκηση ή ακόμα και σε κάποια αιφνίδια αλλαγή της θερμοκρασίας που προκάλεσε τη συρρίκνωση ή την επέκταση ενός ευαίσθητου τμήματος του σκελετού. [...]

[...] Παρατήρησε εκείνο το δυστυχισμένο πλάσμα. Αυτό το Σημείο είναι ένα Ον όπως κι εμείς, αλλά είναι περιορισμένο στην Άβυσσο που δεν έχει Διαστάσεις. Ο Κόσμος του, το Σύμπαν του, είναι αυτό το ίδιο. Δεν μπορεί ν' αντηληφθεί τίποτε άλλο εκτός απ' τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν γνωρίζει ούτε το Μήκος ούτε το Πλάτος ούτε το Ύψος, αφού δεν έχει καμιά σχετική εμπειρία. Δεν γνωρίζει ούτε καν τον αριθμό 2, ούτε μπορεί να σκεφτεί την έννοια της Πολλαπλότητας. [...]

[...] Δεν είχε ίχνος γωνίας, δεν είχε την παραμικρή ανωμαλία, την παραμικρή ανομοιομορφία. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα συναντήσει έναν τόσο τέλειο Κύκλο. [...]

[...] Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει το χείμαρρο των εκστατικών μου προσδοκιών. Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο αλλά είχα μεθύσει από την Αλήθεια στην οποία είχα μυηθεί. [...]

[...] έμαθα ευτυχώς τα απαραίτητα και πλέον πολύτιμα πράγματα για τη ζωή ήδη, προτού πατήσω το πόδι μου στο σχολείο· μου τα δίδαξαν μηλιές, ποτάμια και δάση, μέλισσες και σκαθάρια, μου τα δίδαξε ο θεός Παν, η χορευτική φιγούρα στο σκρίνιο του παππού. [...]

[...] Πάνω απ' όλα όμως ήθελα να γίνω μάγος. Το πιο μύχιο αίσθημά μου ήταν μια κάποια δυσφορία απέναντι σε ό,τι ονομαζόταν "πραγματικότητα" που μου φαινόταν τότε καθαρά ως μια ανόητη συμφωνία των ενηλίκων·  [...]

[...] κι όταν έλειπε, έλειπε κι από τις πράξεις μου η φυσικότητα και η αναγκαιότητα· ... , τότε για το κάθε μου βήμα  υπήρχε η δυνατότητα της πράξης ή της παράλειψης, του δισταγμού, της σκέψης. Όλα τα καλά, τα χαρωπά, τα ευτυχή βήματα της τότε ζωής μου έγιναν όμως χωρίς την παραμικρή σκέψη. Το βασίλειο της ελευθερίας είναι μαζί και βασίλειο της αυταπάτης, ίσως. [...]

[...] Η πρόσβαση στον εαυτό μου ήταν τώρα δυσκολότερη, έπρεπε να προηγηθεί ένας κάποιος κλονισμός, να πάρω πριν κάποια φόρα. [...]

[...] Μια μέρα ένας ξένος πήγε και κατασκήνωσε στην άκρη του δάσους. [...]

[...] "Είναι κάτι κλεφταράδες!" "Κι εσύ πως το ξέρεις;" ρώτησε ο βάτραχος. [...]

[...] Αλλά ο βάτραχος ήθελε νά έχει τη δική του γνώμη. [...]

[...] "Ησυχάστε, λοιπόν!" είπε ο λαγός. "Μπορεί να είναι διαφορετικός από εμάς, αλλά δεν κάνει τίποτε το κακό και το δάσος αλήθεια ανήκει σε όλους." [...]

[...] Τώρα όλοι πια είχαν τη γνώμη πως ο ποντικός μπορούσε να μείνει μαζί τους. [...]

Εδώ υπάρχει ηχογραφημένη η ανάγνωση του βιβλίου: "Ο Βάτραχος κι ο Ξένος" του Max Velthuijs

[...] Ο ποντικός στεκότανε πάνω στην κορυφή του λόφου και κοίταζε τον απέραντο ορίζοντα που απλωνόταν μπροστά του. "Ο κόσμος είναι τόσο όμορφος!" αναστέναξε. [...]

[...] "Μπορώ νάρθω κι εγώ μαζί σου!" παρακάλεσε ο βάτραχος ... "κι άλλωστε με συντροφιά το ταξίδι έχει περισσότερο ενδιαφέρον" [...]

[...] Ποτέ άλλοτε στη ζωή του δεν είχε φτάσει τόσο μακριά από εκεί που έμενε. [...]

[...] "Αν θες να δεις το καθετί στον απέραντο κόσμο, πρέπει να είσαι υπομονετικός". [...]

[...] "... Κοίτα γύρω σου! Δε βλέπεις πόση ομορφιά υπάρχει; Και όλα αυτά τα βλέπεις για πρώτη σου φορά!" [...]