Βιβλία

[...] είναι δυνατόν τα κοινωνικά υποκείμενα να λάβουν ελεύθερα πολιτικές αποφάσεις, δηλαδή αποφάσεις που δεν θα χειραγωγούνται από φοβικά σύνδρομα; [...]

[...] Τα εξωτερικά εμπόδια όταν γίνονται ανυπέρβλητα παγιώνονται στην ανελευθερία, η οποία ενδοβάλλεται στο εκάστοτε υποκείμενο ως αδυναμία και φόβος. [...]

[...] το απελευθερωτικό νόημα της αμφισβήτησης του νόμου προκύπτει από την κατανόηση του γεγονότος ότι ο νόμος συναρτάται με σχέσεις ισχύος και επιμέρους συμφέροντα, τα οποία καθολικεύονται. [...]

[...] ο πολιτισμός δεν θα χρειαζόταν να αντλεί ενέργεια από την απωθημένη σεξουαλικότητα [...]

[...] Το συγκολλητικό υλικό που κρατάει τη μάζα ενωμένη και τη δένει με τον ηγέτη είναι λοιπόν ένα σύνολο απωθημένων ενστίκτων. Κατ' αυτό τον τρόπο, πιστεύω, εγκαθιδρύεται η λογική σχέση ανάμεσα στην αλλοτρίωση και τη μαζική συμπεριφορά. [...]

[...] πως θα ενοποιούνταν ο λαός υπερβαίνοντας όλες τις ταξικές, κομματικές και θρησκευτικές διαφορές; [...]

[...] Δημιουργεί δυνητικό άγχος το οποίο ο μαζικός άνθρωπος προσπαθεί να υπερνικήσει παραιτούμενος από το Εγώ. Αυτή η συγκινησιακή ταύτιση με τον ηγέτη διευκολύνεται από την ψευδή αντίληψη της πραγματικότητας [...]

[...] η αρχή του ανταγωνισμού κυριαρχεί όχι μόνο στη σφαίρα της οικονομίας αλλά σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις. [...]

[...] Μόλις ανέλθει στην εξουσία έρχεται αντιμέτωπο με την ανάγκη να θεσμοποιήσει το άγχος ως ένα μέσο για να εμποδίσει την εξάλλειψη της συγκινησιακής βάσης του από τη γραφειοκρατική του διάρθρωση. [...]

[...] Η δημοκρατική πλειοψηφία μπορεί να παραβιάζει κάποια δικαιώματα. Μια αδικία δεν είναι δυνατό να γίνει δίκαιο επειδή έτσι το θέλει η πλειοψηφία. [...]

[...] κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αντιστέκεται σ' ένα νόμο ο οποίος αποσκοπεί στην υποδούλωση κάποιου τμήματος της ανθρωπότητας. [...]

[...] δεν είναι το κράτος που διεισδύει στην κοινωνία μα ακριβώς το αντίθετο: τα ιδιωτικά συμφέροντα, που τώρα είναι οργανωμένα μονοπωλιακά, διεισδύουν στο κράτος και το καταλαμβάνουν. Το κράτος, πιεζόμενο από τα ισχυρά συμφέροντα, χάνει την ουδετερότητά του. γίνεται έρμαιο των ποικίλων ανταγωνισμών ανάμεσα στα γκακστερικά οργανωμένα συμφέροντα. [...]

[...] Η τυραννοκτονία είναι μια πολιτική ενέργεια που έχει ως στόχο της είτε ένα νόμιμο άρχοντα ο οποίος παραβιάζει το νόμο είτε κάποιο σφετεριστή. Η αρχαία αυτή παράδοση πήρε πολλά προσωπεία μέσα στους αιώνες για να καταλλήξει στις μέρες μας σ' ό,τι είναι γνωστό ως "τρομοκρατία". [...]

[...] Στις σύγχρονες μαζικές δημοκρατίες η δημοσιότητα και ο διάλογος ισχύουν μόνο κατ' επίφαση. Οι αποφάσεις λαμβάνονται ύστερα από διαπραγματεύσεις με τα ποικίλα ιδιωτικά συμφέροντα εκτός του δημόσιου χώρου, ενώ η ευρύτερη συναίνεση εξασφαλίζεται μέσω των στρατηγικών χειραγώγησης. [...]

[...] αφαιρείται κάθε έλλογο περιεχόμενο αντίστασης ενώ γίνεται ανεκτή η εξωτερική έκφραση που κάλλιστα μπορεί να χειραγωγηθεί. [...]

[...] Η πολιτική θεωρία νοείται ως εκλογίκευση των υφιστάμενων σχέσεων εξουσίας. [...]

[...] το απαράδεκτο των διαταγμάτων στερήσεως των πολιτικών δικαιωμάτων, τα οποία αρνούνται πως υπάρχει ένα τεκμήριο δικαιώματος εναντίον της εξουσίας και τα οποία επιτρέπουν στην εξουσία να θεσπίζει μέτρα εξατομικευμένου χαρακτήρα εναντίον εξειδικευμένα συγκεκριμένων προσώπων. [...]

[...] Μόνο επειδή δεν εμπιστευόμαστε καμμιάν εξουσία, όσο καλοπροαίρετη κι αν  είναι, να αποφασίζει τι είναι καλό ή κακό για μας, διεκδικούμε πράγματι ένα χώρο ελευθερίας από τον καταναγκασμό. [...]

[...] οι αντικειμενικά πραγματικές ή οι υποτιθέμενες ανάγκες της πολιτικής εξουσίας όχι μόνο συγκρούονται πράγματι με τον κανόνα του γενικού νόμου αλλά ενδέχεται και να προκαλέσουν την ολική αναστολή των αστικών ελευθεριών. [...]

[...] Η αγωνία, η λειτουργία του επιθετικού ενστίκτου, και η ανάγκη για ταυτοποίηση του απομονωμένου ανθρώπινου όντος, είναι οι ψυχολογικές λειτουργίες που επιτρέπουν τον πλήρη εκμηδενισμό της ελευθερίας στον ολοκληρωτισμό. [...]

[...] η άσκηση των αστικών (και πολιτικών) δικαιωμάτων απαιτεί ένα μεγάλο βαθμό ισότητας ως προς τον έλεγχο των μέσων επικοινωνίας και ως προς τη δυνατότητα πρόσβασης σ' αυτά. [...]

[...] Είναι ακριβώς η ύπαρξη και ο χειρισμός του φόβου που μεταμορφώνουν ένα λαό σε όχλο. [...]

[...] με εννιά όμορφα παραθυράκια και μια κόκκινη εξώπορτα. Ήταν το τέλειο μικρό σπιτάκι, αλλά έστεκε μόνο, κρύο και μελαγχολικό. [...]

[...] "Υπάρχει χώρος για ένα χαριτωμένο κουνελάκι σαν κι εμένα;" ρώτησε. [...]

[...] Πέταξε προς το σπίτι και χτύπησε με το ράμφος της την πόρτα [...]

[...] Η μουσική τους πλανήθηκε στο δάσος και γαργάλησε τα αυτιά ενός μεγάλου καφέ αρκούδου. [...]

[...] Ήρθαν και τα άλλα ζώα να βοηθήσουν. [...]

[...] Το μόνο που έμενε τώρα ... [...]

[...] Ένα μεγάλο ρολό κόκκινο ύφασμα. Ήταν φωτεινό και πανέμορφο. [...]

[...] "Τι θα τα κάνουμε τα ρετάλια;" τον ρώτησε μια από τις ράφτρες. "Μαζέψτε τα και αφήστε τα στην πίσω πόρτα" [...]

[...] "Τι υπέροχο κόκκινο ύφασμα. Είναι τόσο ζεστό [...]

[...] Μετά μάζεψε τα ρετάλια και τα έβαλε στην πίσω πόρτα [...]

[...] Και φτάνει ίσα ίσα για να ράψω ένα κασκόλ για το Μικρούλη!" [...]

[...] η γυναίκα του Μίκη άνοιξε το φύλλο της [...]

[...] άλλοι σε τόπο κοντινό κι άλλοι σε τόπο μακρινό [...]

[...] στον πάγο και στο χιόνι. [...]

[...] παίζουμε όλοι μαζί, τα ίδια παιχνίδια [...]

[...] και νιώθουμε στα πρόσωπά μας το ίδιο αεράκι [...]

[...] Έχουμε τα ίδια όνειρα [...]

[...] Ο χιππισμός είναι η πιο πρόσφατη αναλαμπή του Κυνισμού. Και οι δυο κοροϊδεύουν τον ανταγωνισμό, τη σταδιοδρομία, τα χρήματα και τη συσσώρευσή τους, τον καταναλωτισμό, την απληστία, την ασφυκτική "αξιοπρέπεια", τις συμβατικότητες, την εξάρτησή μας από τη γνώμη των άλλων, τον πουριτανισμό, τις φυλετικές διακρίσεις, τον εθνικισμό, τον ιμπεριαλισμό, την αντρική "ανωτερώτητα". [...]

[...] Τόνιζε με έμφαση την απελευθέρωση απ' τις έμμονες ιδέες, ακόμα κι απ' την έμμονη ιδέα της απόλαυσης. [...]

[...] είναι μια δόμηση του εαυτού μας (ένας περιορισμένος εαυτός) που στηρίζεται στην πλήρη εξάλειψη της ανασφάλειας και στην ελευθερία - ελευθερία από την εγωεξάρτηση, ελευθερία απ' το φόβο της απώλειας της περιουσίας μου ή της κοινωνικής μου θέσης, αφού ό,τι κυρίως κατέχω (ή είμαι ή ταυτίζομαι) είναι μια στάση. [...]

[...] Ένας πιο πλατύς όρος από την "ερωτική πράξη" είναι το "ερωτικό παιχνίδι". Και πιο υγιεινό συν τοις άλλοις. Γιατί αν έχει κανείς μανία ειδικά με το κρεβάτωμα - "τον γενετήσιο έρωτα", κατά τον φροϋδικό μύθο περί των διαδοχικών επιθυμιών: στοματικής, πρωκτικής και γενετήσιας - ή, ακόμα, ειδικά με τον οργασμό, ο έρωτας γίνεται άγχος (ένας αγώνας δρόμου), και το πήδημα και ο οργασμός, διαστροφή. [...]

[...] Είναι παράλογο και σκληρό να καταδικάζονται η αυτοκτονία και η ευθανασία, ενώ την ίδια ώρα εξυμνείται η νεότητα (όλοι είναι νικημένοι εδώ, εκτός απ' αυτούς που πεθαίνουν νέοι), και οι ηλικιωμένοι να αισθάνονται άχρηστοι· ένα αίσθημα που γίνεται πιο έντονο στις ανταγωνιστικές κοινωνίες ή σ' αυτές που βασίζονται στην επιτυχία. [...]

[...] Όλα τα όντα έχουν την επίμονη απαίτηση να επηρεάσουν, ναι, να επιδράσουν αποτελεσματικά στον ίδιο τους τον θάνατο. Όχι μόνο μέσω της Φύσης, η οποία τα τελειοποιεί, αλλά με την Τέχνη και την Εκπαίδευση, οι οποίες τελειοποιούν την Φύση. [...]

[...] Αλλά εσύ δεν το δέχεσαι, όχι επειδή υπάρχει αλλά επειδή συμβαίνει να το γνωρίζεις. [...]

[...] έτσι λοιπόν, η απόλυτη απελπισία προσβάλλει τόσο την πραγματική γενναιότητα όσο και η λανθάνουσα δειλία. [...]

[...] αυτή η τελειότητα που το σώμα μου κατέχει είναι εκείνη που του δίνει τη δυνατότητα να μεταφέρει στο νου μου όλες τις απολαύσεις, ενώ ο νους μου έχει την αναπηρία τού να μην μπορεί ούτε να διδάξει στα μη διαθέσιμα όργανά μου τις ικανότητές τους, ούτε να δείξει, σ΄αυτά τα οποία είναι κατά τον καλύτερο τρόπο διαθέσιμα, εκείνη την ομορφιά [...]

[...] Διότι οι ανόητοι είναι αυτοί με τους οποίους περισσότερο γελούν οι άλλοι, ενώ αυτοί γελούν λιγότερο από όλους για οποιονδήποτε. Και η Φύση είδε το πόσο αναγκαία είναι για τον άνθρωπο αυτή η ικανότητα, ώστε ικανοποιήθηκε από το ότι αναγκαζόμαστε να γελάμε από περισσότερες αιτίες, από όσες άλλες μας ωθούν στο να ασκήσουμε οποιαδήποτε άλλη δυνατότητά μας. [...]

[...] Όλα τα πλούσια οφέλη που μπορούμε να έχουμε με συμφωνία, δεν είναι παρά μια απλή διατήρηση των πραγμάτων, μέσα στην οποία δεν μπορούμε να περιμένουμε ούτε αλλαγή ούτε κίνηση. Επομένως, δεν μπορούμε να περιμένουμε ούτε αύξηση ή μεγέθυνση η οποία αποτελεί μέρος της κίνησης. [...]

[...] Η ιστορία των ελευθεριών που έχουν παραχωρηθεί στον άνθρωπο δεν έπαψε να συγχέεται, μέχρι σήμερα, με την ιστορία των ελευθεριών που ο άνθρωπος παραχώρησε στην οικονομία. [...]

[...] Οι εμπορευματικές ελευθερίες σκιαγραφούν και αρνούνται τις ανθρώπινες ελευθερίες. [...]

[...] ο πολίτης δεν είναι το άτομο αλλά η αφηρημένη του μορφή, που τέθηκε στην υπηρεσία μιας εξουσίας, η οποία επικαλείται την πλασματική του συναίνεση για να ασκείται σε βάρος του. [...]

[...] Η αυτονομία θέτει ως αξίωμα μια εκλέπτυνση του εαυτού σε σημείο να μην έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν ούτε και να απαιτεί λογαριασμό από κανέναν. Το να αρνείσαι να δέχεσαι διαταγές, είναι το να βρίσκεσαι σε κατάσταση να μην δίνεις καμιά τέτοια. [...]

[...] Η εφεύρεση ενός χρόνου απελευθερωμένου από την εργασία και αφιερωμένου στη χειραφέτηση των επιθυμιών θέτει ξανά υπό ερώτηση τη μέτρηση του χρόνου με βάση την ώρα και τη μηχανική σύλληψη της διάρκειας και της χρονικής παρέλευσης. [...]

[...] Χωρίζοντας το άτομο από τον εαυτό του, η εργασία εξόρισε τη δημιουργική ικανότητα στα σύνορα της κερδοφόρας δραστηριότητας: τη χειροτεχνία, την τέχνη, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφική θεώρηση, τη φαντασία και το όνειρο. [...]

[...] Εκείνοι που μιλάνε για επανάσταση και ταξική πάλη δίχως ν' αναφέρονται ρητά στην καθημερινή ζωή, δίχως να καταλαβαίνουν τι είναι ανατρεπτικό στον έρωτα και τι είναι θετικό στην άρνηση των περιορισμών, αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα πτώμα στο στόμα τους. [...]

[...] η κοινωνικά συγκροτημένη οικονομική επιβίωση ανάγει σε αξίωμα την ύπαρξη ορίων, περιορισμών, αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων. [...]

[...] ενώ η ανάγκη της εξασφάλισης της υλικής τους ύπαρξης τους υποχρεώνει να συνεργάζονται παρά τη θέλησή τους στον ίδιο τους τον αποκλεισμό, να τον παράγουν και να επιβιώνουν πάνω στη βάση της αδυνατότητας να ζήσουν. [...]

[...] μια τέτοια μορφή κάνει την ιδιοποίηση ένα δικαίωμα αναγνωρισμένο σε όλους και από το οποίο ο καθένας έχει αποκλειστεί, ένα δικαίωμα στο οποίο αποκτάς πρόσβαση μόνο στο μέτρο που το απαρνείσαι. [...]

[...] τα στοιχεία ενάντια στα οποία προσδιοριζόμαστε κατά προτεραιότητα εξακολουθούν να είναι: η οργάνωση της φαινομενικότητας σε θέαμα όπου ο καθένας αρνείται τον εαυτό του· ο διαχωρισμός που αποτελεί το θεμέλιο της ιδιωτικής ζωής, εφόσον αυτή είναι ο χώρος όπου ο αντικειμενικός διαχωρισμός μεταξύ κατόχων και απαλλοτριωμένων βιώνεται και αντανακλάται σ' όλα τα επίπεδα· και η θυσία. [...]

[...] Ζητιέται η γνώμη όλων για κάθε λεπτομέρια προκειμένου να τους αφειρεθεί ακόμα αποτελεσματικότερα η δυνατότητα να έχουν μια γνώμη για την ολότητα. [...]

[...] η ιδιωτική ζωή καταλήγει να ορίζεται ως αυτό που στερείται θεάματος, αφού το να ξεφεύγει κανείς από τις θεαματικές κατηγορίες και τους ρόλους γίνεται αντιληπτό σαν μια πρόσθετη στέρηση, σαν μια καχεξία την οποία η εξουσία χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα για να υποβιβάσει την καθημερινή ζωή σε ασήμαντες χειρονομίες [...]