John Donne - Παράδοξα Προβλήματα Βιαθάνατος

[...] Όλα τα όντα έχουν την επίμονη απαίτηση να επηρεάσουν, ναι, να επιδράσουν αποτελεσματικά στον ίδιο τους τον θάνατο. Όχι μόνο μέσω της Φύσης, η οποία τα τελειοποιεί, αλλά με την Τέχνη και την Εκπαίδευση, οι οποίες τελειοποιούν την Φύση. [...]

[...] Αλλά εσύ δεν το δέχεσαι, όχι επειδή υπάρχει αλλά επειδή συμβαίνει να το γνωρίζεις. [...]

[...] έτσι λοιπόν, η απόλυτη απελπισία προσβάλλει τόσο την πραγματική γενναιότητα όσο και η λανθάνουσα δειλία. [...]

[...] αυτή η τελειότητα που το σώμα μου κατέχει είναι εκείνη που του δίνει τη δυνατότητα να μεταφέρει στο νου μου όλες τις απολαύσεις, ενώ ο νους μου έχει την αναπηρία τού να μην μπορεί ούτε να διδάξει στα μη διαθέσιμα όργανά μου τις ικανότητές τους, ούτε να δείξει, σ΄αυτά τα οποία είναι κατά τον καλύτερο τρόπο διαθέσιμα, εκείνη την ομορφιά [...]

[...] Διότι οι ανόητοι είναι αυτοί με τους οποίους περισσότερο γελούν οι άλλοι, ενώ αυτοί γελούν λιγότερο από όλους για οποιονδήποτε. Και η Φύση είδε το πόσο αναγκαία είναι για τον άνθρωπο αυτή η ικανότητα, ώστε ικανοποιήθηκε από το ότι αναγκαζόμαστε να γελάμε από περισσότερες αιτίες, από όσες άλλες μας ωθούν στο να ασκήσουμε οποιαδήποτε άλλη δυνατότητά μας. [...]

[...] Όλα τα πλούσια οφέλη που μπορούμε να έχουμε με συμφωνία, δεν είναι παρά μια απλή διατήρηση των πραγμάτων, μέσα στην οποία δεν μπορούμε να περιμένουμε ούτε αλλαγή ούτε κίνηση. Επομένως, δεν μπορούμε να περιμένουμε ούτε αύξηση ή μεγέθυνση η οποία αποτελεί μέρος της κίνησης. [...]

[...] θα πρέπει αυτό που χαρακτηρίζεται ως Ασυνέπεια και έχει τόσο πολύ δηλητηριαστεί με συκοφαντίες, να μετονομαστεί σε Ποικιλία, εξ αιτίας της οποίας ο μεν κόσμος είναι τόσο ευχάριστος [...]

[...] Αν υποθέσουμε ότι η ζωή μας είναι μια θάλασσα και η λογική μας, ή ακόμα και τα πάθη μας, είναι άνεμοι που αρκούν για να μας μεταφέρουν εκεί όπου θα έπρεπε να πάμε, η ευφράδεια είναι μια καταιγίδα και μια θύελλα που μας καταστρέφει. [...]

[...] επειδή ο θάνατος έχει λίγη πίκρα, πλην όμως θεραπευτική, και λίγο κατευνασμό, που όμως τον κάνει ακόμα πιο χρήσιμο, αυτοί θα επιδιώξουν να αποτρέψουν και να αποπροσανατολίσουν απολύτως τη φύση μας από αυτόν. [...]

[...] τα όρια είναι σκοτεινά και απόκρημνα και στενά, και κάθε σφάλμα μπορεί να είναι θανάσιμο, εκτός από τις περιπτώσεις εκείνες που έχει προηγηθεί μία τόσο επίπονη και βαθειά ανασκόπηση, ώστε ένα λάθος να μπορεί και να βρει μία δικαιολογία στη συνείδησή μας. [...]