Raul Vaneigem - Γενική διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπινου όντος

[...] Η ιστορία των ελευθεριών που έχουν παραχωρηθεί στον άνθρωπο δεν έπαψε να συγχέεται, μέχρι σήμερα, με την ιστορία των ελευθεριών που ο άνθρωπος παραχώρησε στην οικονομία. [...]

[...] Οι εμπορευματικές ελευθερίες σκιαγραφούν και αρνούνται τις ανθρώπινες ελευθερίες. [...]

[...] ο πολίτης δεν είναι το άτομο αλλά η αφηρημένη του μορφή, που τέθηκε στην υπηρεσία μιας εξουσίας, η οποία επικαλείται την πλασματική του συναίνεση για να ασκείται σε βάρος του. [...]

[...] Η αυτονομία θέτει ως αξίωμα μια εκλέπτυνση του εαυτού σε σημείο να μην έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν ούτε και να απαιτεί λογαριασμό από κανέναν. Το να αρνείσαι να δέχεσαι διαταγές, είναι το να βρίσκεσαι σε κατάσταση να μην δίνεις καμιά τέτοια. [...]

[...] Η εφεύρεση ενός χρόνου απελευθερωμένου από την εργασία και αφιερωμένου στη χειραφέτηση των επιθυμιών θέτει ξανά υπό ερώτηση τη μέτρηση του χρόνου με βάση την ώρα και τη μηχανική σύλληψη της διάρκειας και της χρονικής παρέλευσης. [...]

[...] Χωρίζοντας το άτομο από τον εαυτό του, η εργασία εξόρισε τη δημιουργική ικανότητα στα σύνορα της κερδοφόρας δραστηριότητας: τη χειροτεχνία, την τέχνη, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφική θεώρηση, τη φαντασία και το όνειρο. [...]

[...] Ο ανθρώπινος πολιτισμός εξαιρεί τη δημιουργική δύναμη του ανθρώπινου όντος. Αυτή ακυρώνει την κατάπτωση στην οποία οι άνθρωποι της οικονομίας καταδικάστηκαν παράγοντας τις συνθήκες της ηλίθιας δουλείας τους. [...]

[...] Η χρησιμότητα του φόβου ως ζωικού προαισθήματοςτου κινδύνου δεν μπορεί να συγχέεται πλέον με την αντίδραση του τρόμου και της αγωνίας που ο νόμος του πιο ισχυρού και του πιο πονηρού ανύψωσε σε κοινωνική αρχή κυβέρνησης, διαδίδοντας παντού τη φοβισμένη έπαρση των κυρίων και τη γεμάτη μίσος παραίτηση των δούλων. [...]

[...] Η απόλαυση είναι το αντίδοτο του πόνου. Η δημιουργία ενός περιβάλλοντος που τη στηρίζει και τη διαδίδει είναι η πιο κατάλληλη μορφή της άρνησης να υποφέρουμε. [...]

[...] Η ψυχοσωματική ενότητα στην οποία προσβλέπουμε περιλαμβάνει ένα φαινομενικό πεδίο που εκτείνεται από την κυτταρική δομή εως τη νοητική οργάνωση. Καταργεί τις ιεραρχικές διακρίσεις που η οργάνωση της εργασίας έβαλε ανάμεσα στα διαφορετικά μέρη του σώματος. [...]