Guy Debord - Σχόλια πάνω στην κοινωνία του Θεάματος

[...] Η διακυρβένηση του θεάματος η οποία κατέχει στις μέρες μας όλα τα μέσα πλαστοποίησης του συνόλου τόσο της παραγωγής όσο και της αντίληψης, είναι απόλυτος κύριος των αναμνήσεων όπως είναι ανεξέλεγκτος κύριος των σχεδίων που διαμορφώνουν το απώτερο μέλλον. [...]

[...] Το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, τη λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά. Το πιο σημαντικό είναι και το πιο κρυφό. Τίποτε, στη διάρκεια των είκοσι τελευταίων χρόνων, δε συγκαλύφθηκε με τόσα πολλά κατά παραγγελία ψέματα όσο η ιστορία του Μάη του ΄68 [...]

[...] Το να είσαι γνωστός έξω απ' τις θεαματικές σχέσεις, ισοδυναμεί ήδη με το να είσαι γνωστός σαν εχθρός της κοινωνίας. [...]

[...] Το άτομο, παραδόξως, θα πρέπει μονίμως ν' απαρνιέται τον εαυτό του, αν επιθυμεί πραγματικά να το υπολογίζουν έστω κι ελάχιστα σε μια τέτοια κοινωνία. [...]

[...] Δε ζητάνε πια απ' την επιστήμη να κατανοήσει τον κόσμο, ή να βελτιώσει οτιδήποτε. Της ζητάνε να δικαιολογεί πάραυτα ό,τι γίνεται. [...]

[...] Γρήγορα διαπιστώνει κανείς ότι η ιατρική σήμερα δεν έχει, πια, ασφαλώς, το δικαίωμα να προστατεύει την υγεία του πληθυσμού απ' το παθογόνο περιβάλλον, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να εναντιώνεται στο Κράτος, ή έστω στη φαρμακοβιομηχανία. [...]

[...] Στην πραγματικότητα, η παραπληροφόρηση εμπεριέχεται σ' όλη την υφιστάμενη πληροφόρηση, σαν το κύριο γνώρισμά της. Δεν κατονομάζεται παρά εκεί όπου πρέπει να διατηρηθεί, διαμέσου του εκφοβισμού, η παθητικότητα. [...]

[...] Το ψεύτικο διαμορφώνει το γούστο, κι ενθαρρύνει το πλαστό, εξαφανίζοντας εσκεμμένα τη δυνατότητα αναφοράς στο αυθεντικό. [...]

[...] η ιδιόμορφη ανάπτυξη που επιλέχθηκε απ' την οικονομία της εποχής μας, καταλήγει να επιβάλλει παντού τη δημιουργία καινούριων προσωπικών δεσμών εξάρτησης και προστασίας. [...]