Βιβλία

[...] Τα ράφια της, εκτός από λογιών λογιών βιβλία, φιλοξενούσαν συχνά και περίτεχνους ιστούς από αράχνες αλλά και στρώματα αφράτης σκόνης. [...]

[...] δε γνώριζε ούτε τον τίτλο που ήταν γραμμένος με χρυσά καλλιγραφικά γράμματα στο εξώφυλλό του. [...]

[...] Η κυρία Αμαλία και το αγόρι με τα πράσινα γυαλιά έψαξαν από 'δω, έψαξαν από 'κει, δεν είδαν όμως πουθενά το βιβλίο. [...]

[...] Και όπως γίνεται συνήθως στη ζωή, σε κάθε τέλος υπάρχει πάντα μια αρχή! [...]

[...] Κάθεται εκεί στη μέση λιγωμένο από μυρωδιές και χρώματα. [...]

[...] Νιώθει ελεύθερο και συνεπαρμένο από την αποκάλυψη, τόσο που ξεχνάει ακόμα και το ότι είναι [...]

[...] Νιώθει ότι ανήκει σε όλο το σύμπαν και ότι θέλει όσο μπορεί να μοιραστεί. Τώρα καταλαβαίνει ότι για να γίνει κάτι τόσο μαγικό χρειάζονται πολλοί. [...]

[...] Μα πιο πολύ απ' όλα ήθελε να δει τη θάλασσα, που όπως είχε ακούσει, ήταν γαλήνια και απέραντη. [...]

[...] Τι είναι αυτό το πορτοκαλί πράμα; αναρωτήθηκε και πλησίασε. [...]

[...] Πέταξαν για ώρα πάνω από τη θάλασσα. [...]

[...] "Γιατί όλοι με κοιτάζουν περίεργα;" ρώτησε ο Ιάκωβος. [...]

[...] "Στο δικό μου χωριό, όλος ο κόσμος αγαπάει τα βιβλία. Όλοι διαβάζουν από μικρά παιδιά, φίλε Τζίμη". [...]

[...] Η Μάρθα και η Μελλίσα ετοίμασαν στα γρήγορα ένα γλυκό, και πήγαν στο σπίτι του Τζίμη, για να τον γνωρίσουν. [...]

[...] Τόσο αστεία που όλο το χωριό των γλάρων ... σείστηκε από τα γέλια, λες κι έγινε σεισμός! [...]

[...] Που πηγαίνει ο ήλιος γιαγιά; Πηγαίνει να φωτίσει κι άλλα παιδιά που ζουν μακριά, αλλά γυρίζει πάντα πίσω, έστω και λίγο διαφορετικός. [...]

[...] Τα όνειρα που κάνουμε που πάνε; Μμμ, τα όνειρα ταξιδεύουν στους ύπνους των άλλων παιδιών και ύστερα γυρίζουν κι αυτά σε μας, κι αυτά λιγάκι διαφορετικά. [...]

[...] Και τα λόγια φεύγουν; Και τα λόγια. Και τα γέλια; Και τα γέλια. Και τα δάκρυα, γιαγιά; Και τα δάκρυα, γιε μου. [...]

[...] Και όλα γυρίζουν πίσω λίγο διαφορετικά; Όλα, γιε μου, όλα [...]

[...] Και δεν υπάρχει τίποτα που μένει στη θέση του για πάντα; Δεν υπάρχει τίποτα που να μη φεύγει ποτέ; Πως δεν υπάρχει! Αυτό που ποτέ δε φεύγει από τη θέση του είναι η αγάπη μας για όλα αυτά που φεύγουν. Αυτή που τα ξαναφέρνει όλα πίσω. Χωρίς αυτή, τίποτα δε θα ξαναρχόταν. [...]

[...] Ένα βράδυ η γιαγιά κοιμήθηκε πριν απ' το παιδί [...]

[...] Μη φοβάσαι. Από δω και μπρος θα είμαστε πάντα μαζί. Θα επιστρέφουμε στα όνειρα όλων αυτών που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν και δεν έχουν φύγει ακόμα [...]

[...] Το παιδί που απορώντας, περιμένοντας και αγαπώντας, έβαλε όλο τον κόσμο μέσα στη μικρή καρδιά του. [...]

[...] ένα χωριό κοντά στη θάλασσα, με όμορφα δέντρα γύρω γύρω, με δυο μικρά ποταμάκια στη μέση του [...]
 
[...] όμως κανείς δεν ήξερε ούτε τι ήταν, ούτε που βρισκόταν, ούτε πως το έλεγαν αυτό το πράγμα. Έτσι το ονόμασαν "κάτι" και όλοι νόμιζαν πως το έχει ο διπλανός τους. [...]
 
[...] Λυπημένο και πάντα σκεπτικό, όλο διάβαζε και είχε ένα παράξενο όνομα. Το έλεγαν Όλοι Μαζί. [...]
 
[...] Ξαφνικά, τα παιδιά ένοιωσαν πιο δυνατά για να συνεχίσουν το σχέδιό τους [...]
 
[...] Τούτα τα λουλούδια σας τα προσφέρουν οι διπλανοί γείτονες [...]
 
[...] Άφαντο το "κάτι" ! Είχε εξαφανιστεί ! [...]
 
[...] ο ένας άρχισε να νοιάζεται για τον διπλανό του, να τον βοηθά στην ανάγκη του, να χαίρεται με τη χαρά του. [...]
 
[...] Μπορείτε όμως εσείς με ένα φιλί να το δώσετε σε όποιον αγαπάτε. [...]

[...] το σιντριβάνι είναι υπεύθυνο να ποτίζει τις γλάστρες σε όλα τα μπαλκόνια της πόλης. [...]

[...] Άλλα πάλι μοιράζονται με φίλους τα παραμύθια: "Ε παιδιά, σ' αυτό εδώ ελάτε, το άκουσα χθες" φωνάζουν στην παρέα. [...]

[...] Αν πάλι τα κοιτάξει με μελαγχολία, τα χρώματα σκοτεινιάζουν, τα πορτρέτα κατσουφιάζουν και στα τοπία αρχίζει να σιγοβρέχει. [...]

[...] Όλοι όμως οι πολίτες το αγαπούν και δεν το αλλάζουν με τίποτα, γιατί δεν ξεχνάει τα γενέθλια κανενός. [...]

[...] προσπαθώ να σας πω ότι στην πόλη αυτή έφτασε μια μέρα ... [...]

[...] Διπλώθηκε στα δύο και κράταγε τη μαρμάρινη κοιλιά του από τα γέλια. [...]

[...] άλλοι είχαν πουντιάσει και φτερνίζονταν κι άλλοι τσαλαβουτούσαν στα νερά και έπεζαν ψαράκι [...]

[...] Βάλε σε μια βαλίτσα το κίτρινο μαγιό με τις ροζ βούλες που σε αδυνατίζει [...]

[...] Όλες οι επαίσχυντες δυνατότητες της συμπεριφοράς και της διαγωγής του ανθρώπου ενσαρκώνονται και συγκεκριμενοποιούνται σ' ένα μικρό αριθμό καταστάσεων και σε μερικές απλές πράξεις. [...]

[...] Οι Γιομβίκινγκς ήταν επίσης γνωστοί με τ' όνομα Bersaerk, τα "αρκουδοτόμαρα". Λέγεται πως την παραληρηματική μανία τους τη χρωστούσαν σ' ένα ναρκωτικό, που έφτιαχναν από μανιτάρια. [...]

[...] Αν το μέλλον αντιπροσωπεύει τον σκοπό και το παρόν το εργαλείο ή μέσον, τότε το παρελθόν αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα. [...]

[...] Μεταξύ της ερώτησης και της απάντησης υπάρχει ένα χρονικό διάστημα, μια διάρκεια που είναι το ίδιο το παρόν, το πραγματικό ως χώρος. Αν επιμηκυνθεί αυτό το χρονικό διάστημα μεταξύ ερώτησης και απάντησης, τότε το παρόν αυξάνει εξίσου και μάλιστα σε βάρος του παρελθόντος και του μέλλοντος. [...]

[...] η σημασία του βαθμού συνείδησης έχει γίνει το πιο κοινά αποδεκτό κριτήριο, με το οποίο διαφοροποιούμε τον βάρβαρο από τον πολιτισμένο. [...]

[...] μόνος σκοπός μιας επαναστατικής οργάνωσης είναι η κατάργηση των υφισταμένων τάξεων με τρόπο που να μη συνεπάγεται νέα διαίρεση της κοινωνίας [...]

[...] Κάθε μέσο για να λησμονάει κανείς τον εαυτό του είναι καλό: αυτοκτονία, θανατική ποινή, ναρκωτικά, αλκοολισμός, τρέλα. [...]

[...] η αδιαφορία είναι ανεπίτρεπτη μπροστά στις αποπνικτικές αξίες του παρόντος, όταν προστατεύονται από μια κοινωνία φυλακών, κι όταν ζούμε στα πρόθυρα των φυλακών. [...]

[...] Ποτέ δεν θα ειπωθεί επαρκώς στους εργαζόμενους που υφίστανται εκμετάλλευση ότι πρόκειται για τις αναντικατάστατες ζωές τους, όπου θα μπορούσαν να γίνουν τα πάντα, ότι πρόκειται για τα πιο ωραία τους χρόνια που περνούν, χωρίς καμιά αξιόλογη ευχαρίστηση [...]

[...] το γεγονός ότι η ζωή περνάει, κι ότι δεν περιμένουμε απολαβές, εκτός από εκείνες που θα επινοήσουμε και θα κατασκευάσουμε οι ίδιοι. Πρόκειται για μια υπόθεση τόλμης. [...]

[...] Το αληθινό επαναστατικό πρόβλημα είναι αυτό του ελεύθερου χρόνου. [...]

[...] το ολοφάνερο γεγονός ότι είναι πλέον αδύνατο να διατηρηθεί η τέχνη ως ανώτερη δραστηριότητα, ούτε καν ως βιοποριστική δραστηριότητα στην οποία να μπορεί κανείς να επιδωθεί αξιοπρεπώς. [...]

[...] Είναι γνωστή η έντονη τάση των ανθρώπων να επαναλαμβάνουν ανώφελα απλοποιημένα αποσπάσματα παλιών επαναστατικών θεωριών, η φθορά των οποίων παραμένει αθέατη σ' αυτούς, εξαιτίας του απλού γεγονότος ότι δεν προσπαθούν να τις εφαρμόσουν σε κάποιο αποτελεσματικό αγώνα, προκειμένου να μεταβάλλουν τις συνθήκες στις οποίες βρίσκονται πραγματικά [...]

[...] Μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου. [...]

[...] Το θέαμα είναι η συντήρηση της έλλειψης συνείδησης μέσα στην πρακτική μεταβολή των συνθηκών ύπαρξης. [...]

[...] Με το γενικευμένο διαχωρισμό του εργαζόμενου απ' το προϊόν της εργασίας του, χάνεται κάθε ενιαία αντίληψη της ολοκληρωμένης δραστηριότητας [...]

[...] Αυτό που συνδέει τους θεατές είναι μια μονόδρομη σχέση με το ίδιο το κέντρο που συντηρεί την απομόνωσή τους. [...]

[...] Το θέαμα είναι η στιγμή όπου το εμπόρευμα κατάφερε να φτάσει στην ολοκληρωτική κατοχή της κοινωνικής ζωής. [...]

Guy Debord - In Girum Imus Nocte Et Consumimur Igni (Κάνουμε κύκλους μέσα στη νύχτα και η φωτιά μας καταβροχθίζει)
Η ταινία γυρίστηκε το 1978 με σκηνοθέτη τον Γκυ Ντεμπόρ και παραγωγό τον Ζεράρ Λεμποβισί, αλλά προβλήθηκε δημόσια τρία χρόνια αργότερα, επειδή κανένας αιθουσάρχης δεν τη δεχόταν.

[...] οι άνθρωποι έχουν την τάση να δικαιολογούν τις προσβολές για τις οποίες δεν παίρνουν εκδίκηση [...]

[...] Διαχωρισμένοι μεταξύ τους εξαιτίας της γενικής απώλειας κάθε γλώσσας που να ανταποκρίνεται στα γεγονότα [...]

[...] τους έχουν φέρει σε σημείο να μην μπορούν να διατηρήσουν επαφή με οτιδήποτε δεν είναι εμπόρευμα. [...]

[...] από τη στιγμή που μια ομάδα ανθρώπων αρχίζει να θεμελιώνει την πραγματική της ύπαρξη στην αποφασιστική άρνηση όσων είναι καθολικά αποδεκτά και στην πλήρη περιφρόνηση όσων θα μπορούσαν να προκύψουν απ' αυτά. [...]

[...] Τη μόνη υπόθεση που υποστηρίξαμε χρειάστηκε να την ορίσουμε και να την διευθύνουμε εμείς οι ίδιοι. Και δεν υπήρχε τίποτα πάνω από μας που ν' άξιζε την εκτίμησή μας. [...]

[...] ο άνθρωπος αυταλλοτριώνεται όταν δημιουργεί ένα φανταστικό ανώτερο ον, το τοποθετεί πάνω από τον εαυτό του και υποτάσσεται σ' αυτό σα σκλάβος. [...]

[...] υπάρχουν πολλές μορφές, με τις οποίες ο άνθρωπος αλλοτριώνει τα προϊόντα της δραστηριότητάς του και δημιουργεί μ' αυτά έναν ξεχωριστό, ανεξάρτητο και πανίσχυρο κόσμο αντικειμένων προς τον οποίο βρίσκεται σε σχέση σκλάβου, εξαρτημένος και αδύναμος. [...]

[...] η κατάργηση της κοινωνικής αλλοτροίωσης είναι αδύνατη χωρίς την κατάργηση της αλλοτροίωσης των διαφόρων ανθρώπινων δραστηριοτήτων. [...]

[...] οι "αξίες" των εμπορευμάτων μειώνονται διαρκώς εξαιτίας της τεράστιας αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας (αυτοματοποίηση!) ... Αυτό ισχύει για τα εμπορεύματα γενικά και κατά συνέπεια και για το εμπόρευμα "εργατική δύναμη". [...]

[...] Με το "της μόδας είναι" εκφράζεται άμεσα εκείνος ο κοινωνικός καταναγκασμός για κατοχή που καλύπτει και την ποιοτική διαφορά των προϊόντων με κοινωνικό επιδεικτικό χαρακτήρα. [...]