Guy Debord - Ενάντια στον κινηματογράφο

[...] Ό,τι καταστράφηκε πάνω στο χαρούμενα ομιχλώδες φόντο των αναμνήσεων μιας παλιάς ιστορίας επιστρέφει - πέρα από κάθε αντίρρηση - σαν η αποδοχή μιας γλώσσας χωρίς επικοινωνία, όπου η εμπειρία υποβιβάστηκε σε εικόνα κι όπου κάθε βιωμένη σχέση απολιθώθηκε σ' ένα είδος εχέμυθης μοναξιάς. [...]

[...] Η σχέση ανάμεσα στις εικόνες, τα σχόλια και τους υπότιτλους δεν είναι ούτε συμπληρωματική, ούτε αδιάφορη. Σκοπεύει στο να αποτελεί η ίδια μια κριτική. [...]

[...] Οι τέχνες γεννιούνται, αναπτύσσονται και εξαφανίζονται, γιατί ανικανοποίητοι άνθρωποι ξεπερνούν τον κόσμο των επίσημων εκφράσεων, και τα φεστιβάλ της μιζέριας του. [...]

[...] ΣΙΩΠΗ ΔΥΟ ΛΕΠΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΟΘΟΝΗ ΜΕΝΕΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗ. [...]

[...] Η ακραία ανασφάλεια των τρόπων με τους οποίους μπορούσε κανείς να επιβιώνει χωρίς να δουλεύει, βρίσκονταν ακριβώς στη ρίζα αυτής της βιασύνης που έκανε αναγκαίες τις υπερβολές και οριστικές τις ρήξεις. [...]

[...] ... κάθε υπάρχουσα ισορροπία αμφισβητείται ξανά κάθε φορά που άγνωστοι άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν διαφορετικά. (...) Μένουμε έξω απ' αυτό, σαν μπροστά σε ένα επιπλέον θέαμα. Μένουμε διαχωρισμένοι απ' το γεγονός εξαιτίας της ίδιας μας της μη-συμμετοχής. [...]