Charles Baudelaire - Τεχνητοί παράδεισοι

[...] το τερατώδες αυτό αντικείμενο με τραβούσε κι εμένα, αλλά ντρεπόμουν για την αλλόκοτη αυτή αδυναμία, διότι επρόκειτο για την ακατανίκητη έλξη του φρικαλέου. [...]

[...] απαγορεύεται στον άνθρωπο, επί ποινή εκπτώσεως και πνευματικού θανάτου, να διαταράξει τους πρωταρχικούς όρους της ύπαρξής του και να χαλάσει την ισορροπία των λειτουργιών του με τις γύρω συνθήκες. [...]

[...] Μια ιδιοσυγκρασία κατά το ήμισυ νευρική και κατά το ήμισυ χολέρική είναι η πιο πρόσφορη για τις εξελίξεις μιας παρόμοιας μέθης· ας προστεθεί σ' αυτήν ένα πνεύμα καλλιεργημένο, εξασκημένο στη μελέτη της μορφής και του χρώματος· μια καρδιά τρυφερή, κουρασμένη από δυστυχία, αλλά πρόθυμη ακόμα για ξανάνιωμα. [...]

[...] η πρώτη είναι περίπτωση οξείας, η δεύτερη χρονίας απόλαυσης· εκεί έχουμε ανάφλεξη, εδώ μια ομοιόμορφη κι αμετάβλητη φωτιά. [...]

[...] αισθάνεται βαθύτατα ότι το εξαγνισμένο στοιχείο τού είναι του και οι ηθικές του κλίσεις βρίσκονται σε πλήρη ελευθερία και, πριν απ' όλα, ότι η διάνοιά του αποκτά μια παρηγορητική ασυννέφιαστη διαύγεια. [...]

[...] μια ησυχία που έμοιαζε αποτέλεσμα, όχι της αδράνειας, αλλά του υπέροχου ανταγωνισμού ισχυρών ισοσθενών δυνάμεων· άπειρη δραστηριότητα, άπειρη ανάπαυση! [...]

[...] Μήπως οι ανθρώπινες ιδιοσυγκρασίες δεν ποικίλλουν σε τόσο απίθανο βαθμό, όσο και οι χημικές δόσεις; [...]

[...] μια απαλότητα επιδερμίδας και μια ευγένεια προφοράς, ένα είδος ανδρογυνισμού, ιδιότητες χωρίς τις οποίες, το πιο αψύ και ανδροπρεπές δαιμόνιο, σε σχέση με την τελειότητα μέσα στην τέχνη, μένει πλάσμα ατελές. [...]

[...] Το πάθος και η αρρώστια δεν διαθέτουν αρκετά ισχυρή χημεία για να κάψουν τις αθάνατες αυτές χαρακιές. [...]

[...] επανέρχεται με ικανοποίηση σ' αυτή την πρώιμη ευαισθησία που υπήρξε γι' αυτόν η πηγή τόσης φρίκης και τόσης απόλαυσης, στην απέραντη αγάπη του για ελευθερία και στην απέχθεια που του προκαλούσε κάθε ευθύνη. [...]