Thomas De Quincey - Εξομολογήσεις ενός Άγγλου οπιομανούς

[...] Αν η χρήση του οπίου είναι μια αισθησιακή ευχαρίστηση κι αν πρόκειται να ομολογήσω ότι έχω ενδώσει σ' αυτήν με κάποια υπερβολή, κάτι που δεν έχει ακόμα καταρριφθεί από κανέναν άλλο, δεν είναι λιγότερο αλήθεια ότι έχω παλέψει ενάντια σ' αυτή τη γοητεία με έναν ζήλο, θα έλεγα θρησκευτικό, διαρκή και τόσο ολοκληρωμένο, που ποτέ δεν έχω ακούσει να αποδίδουν σε άλλον άνθρωπο. Έχω ξετυλίξει, σχεδόν ως τον τελευταίο της κρίκο, την καταραμένη αλισύδα που με δέσμευε. Τέτοιου είδους αυτο-κατάκτηση μπορεί δίκαια να αντισταθμίσει οποιοδήποτε είδος ή βαθμό αυτο-παράδοσης στην απόλαυση. [...]

[...] δεν πρέπει να βλέπει με τα μάτια ενός περιορισμένου ανθρώπου και να είναι γεμάτος στενές ιδέες και προκαταλήψεις για την καταγωγή και τη μόρφωση. Πρέπει να βλέπει πέρα από τον εαυτό του, σαν ένα καθολικό πλάσμα, και να έχει μια ισότιμη σχέση μ' αυτούς που βρίσκονται είτε ψηλά, είτε χαμηλά - που είναι μορφωμένοι ή αγράμματοι, ένοχοι ή αθώοι. [...]

[...] το όπιο, αυξάνοντας κατά πολύ την ενεργητικότητα του μυαλού αυξάνει αναγκαστικά αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο της ενεργητικότητάς του, με τον οποίο, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πολύπλοκη πνευματική απόλαυση, από το ακατέργαστο υλικό του οργανικού ήχου. [...]

[...] Βλέπω ότι αυτά ήταν σε γενικές γραμμές τ' απομεινάρια και τα ξεπλύματα της ανθρώπινης νόησης και ότι κάθε σόφρων άνθρωπος, ο οποίος ξέρει να χειρίζεται τη λογική με μια σχολαστική επιδεξιότητα, θα μπορούσε να πάρει όλη την ακαδημία των σύγχρονων οικονομολόγων και να την στραγγαλίσει με τα δύο του δαχτυλάκια ή να λιανίσει τα ελαφρά μυαλά τους και να τα εξανεμίσει με μια βεντάλια. [...]

[...] κι αυτό το λέω όχι με θυμό, αλλά μονάχα μ' εκείνη την υπερηφάνεια που υποχρεώνει κάθε άνθρωπο ν' αρνείται ν' απαντάει σε κάθε άμεση αμφισβήτηση της ειλικρινειάς του [...]

[...] γιατί η ίδια ακριβώς πράξη της περιγραφής μιας τέτοιας κατάστασης πόνου, προϋποθέτει γι αυτόν που την περιγράφει, μια δύναμη αξιολόγησης της ίδιας του της πνευματικής διαύγειας ώστε να μπορέσει να την περιγράψει κατάλληλα, πράγμα που είναι αντιφατικό για κάποιον που μιλάει από την ενεργό θέση ενός ανθρώπου που βασανίζεται. [...]

[...] Απ' όλες τις ικανότητες που έχει ο άνθρωπος, αυτή που θίγεται περισσότερο από αυτή την έντονη ζωή, είναι η ικανοτητά του να ονειρεύεται. (...) Αυτή η λειτουργία, σε σχέση με το μυστήριο του σκοταδιού, είναι ο πιο σπουδαίος αγωγός, με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί κι επικοινωνεί με το μυστηριώδες. (...) Αλλά αν αυτή η λειτουργία υποφέρει από τη φθορά της μοναξιάς, που είναι μια εξωπραγματική ιδέα στην Αγγλία, από την άλλη μεριά είναι σίγουρο, ότι μερικοί απλοί σωματικοί παράγοντες μπορούν να συμβάλλουν στην λειτουργία του ονείρου σχεδόν αφύσικά. [...]

[...] το "χρόνιο πάθος αγωνίας", όπως ο ίδιος το τοποθέτησε, από το οποίο υπέφερε, δεν είναι βέβαια λογισμός των πιθανοτήτων αποτυχίας ή επιτυχίας· είναι μια αρρώστια αθεράπευτη από τα μαθήματα της πείρας. [...]