Lautreamont (Isidore Ducasse) - Τα άσματα του Μαλντορόρ

[...] Η κατάπληξή μας προέρχεται, πως ένα παιδι, περιγράφοντας τις συνταρακτικές παρακρούσεις του, μπόρεσε να χρησιμοποιήσει για να το πετύχει, μια γλώσσα δυναμική, ισορροπημένη, επιβλητική, μια γλώσσα που υπάρχουν στιγμές που παίρνει σχεδόν κλασσική μορφή, και που δείχνει μια δύναμη έκφρασης, το χάρισμα του ύφους, και μια διανοητική αυτοτέλεια μιας τόσο ανατρεπτικής δεξιοτεχνίας. Και μ' αυτό τον τρόπο να εξιδανικεύει αυτόν τον ζοφερό κόσμο, όχι μόνο με το γλωσσικό στοιχείο, αλλά με την παραστατική δύναμη των εικόνων του, την ανθρώπινη ανωτερότητα του διαβήματός του και την πρωτοτυπία των επινοήσεών του. [...]

[...] Στη ζωή μου, δεν είδα τίποτ' άλλο, και δεν κάνω εξαίρεση ούτε έναν, παρά ηλίθιους, με χαρακτηριστικό τους γνώρισμα τους λειψούς ώμους κι αμέτρητους, ν' αποκτηνώνουν τους συνανθρώπους τους και να διαφθείρουν με κάθε τρόπο τις ψυχές τους. Και το κίνητρο σ' ετούτες τις ενέργειές τους, αυτοί το ονομάζουν: δόξα. [...]

[...] Τέτοια ώρα οι άνθρωποι κοιμούνται, ή θυσιάζουν την ανάπαυσή τους για χάρη της μάθησης, κι από το σπίτι του κανείς δεν λείπει. [...]

[...] Ακόμα και η ηθική, περαστική από το μέρος κείνο, δεν προαιστάνθηκε βλέποντάς το να κατευθύνεται με βήμα σταθερό και ευθύ, στις πιο σκοτεινές γωνίες και τα απόκρυφα μύχια κάθε συνείδησης, πως μέσα στις λαμπαδιασμένες του σελίδες, είχε μαχητικό υποστηριχτή. [...]

[...] Μου δώσατε την αμετάπειστη σύνεση που επαληθεύει κανείς σε κάθε βήμα μέσα στις έξοχες μεθόδους σας, της ανάλυσης, της σύνθεσης και της επαγωγής. [...]

[...] εκεί που γλαρώνει η ωχρή ιέρια του έρωτα, πληρωμένη με τα λαμποκοπήματα του χρυσαφιού, τα πικρά αισθήματα της απογοήτευσης, τις βλαβερές ρυτίδες των γηρατειών, τα φοβερίσματα της μοναξιάς και τις λαμπάδες του πόνου. [...]

[...] εγώ δε θα τους άκουγα, και θα θυμόμουν πως τα εγκώμια και η κολακεία είναι δυο μεγάλες πέτρες όπου μπορεί να σκοντάψει κανείς. [...]

[...] ωραίος σαν το νόμο που σταματάει την ανάπτυξη του θώρακα στους εφήβους, που η έφεση γι' ανάπτυξη δεν βρίσκεται σε σχέση με την ποσότητα των μορίων που αφομειώνει ο οργανισμός τους, [...]

[...] Αν θέλετε τώρα να μην χάσετε ούτε λέξη από κείνα που θα πει, παραμερίστε τα διάφορα και ποικίλα που στομώνουν τη στοά της σκέψης σας, [...]

[...] Είναι αλήθεια πως από μακριά θα τον έπαιρνε κανείς για ώριμο άντρα. Ο αριθμός των ημερών δεν λογαριάζεται πια, όταν πρόκειται να εκτιμηθεί η διανοητική ικανότητα αξιόλογου προσώπου. [...]

[...] έχω κάπως υπερβάλλει σε οξύτητα για να δώσω κάτι καινούριο στη σημασία που έχει αυτό το υπέροχο είδος της λογοτεχνίας, και που δεν εξυμνεί την απελπισία, παρά μόνον για να αναγκάσει τον αναγνώστη να αποζητήσει σαν αντίδοτο το καλό. [...]