Συγκέντρωση / Μικροφωνική για το δικαστήριο της Sanaa Taleb στις 18/10/2016

«Το όνομα μου είναι Sanaa Taleb και είμαι από το Μαρόκο. Είμαι στα κρατητήρια του Ελληνικού για 7 μήνες και θέλω την ελευθερία μου. Βρίσκομαι εδώ γιατί δεν έχω ένα χαρτί. Θέλω να ξέρω γιατί με κρατάνε εδώ για τόσο πολύ καιρό.»

 

Αυτά είναι τα λόγια της Sanaa Taleb, μετανάστριας από το Μαρόκο, τον Οκτώβριο του 2015, κατά τον παράνομο εγκλεισμό της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ελληνικού. Η Sanaa δούλευε ήδη 5 χρόνια στην Ελλάδα, όταν τον Απρίλη του 2015 συνελήφθη επειδή δεν είχε χαρτιά. Στις 31/10/15 μαζί με άλλες έγκλειστες μετανάστριες ξεκίνησε αποχή συσσιτίου, αποφασισμένη να αγωνιστεί για την ελευθερία της. Στις 5/11/15, μετά από 5 μέρες αποχής συσσιτίου, της ανακοίνωσαν πως θα απελευθερωθεί. Αυτό που ακολούθησε όμως ήταν η μεταφορά της και η πολύωρη παραμονή της στο αστυνομικό τμήμα της Πέτρου Ράλλη, καθώς και η βίαιη ανεπιτυχής επιχείρηση αεροπορικής της απέλασης, λόγω της αντίστασής της. Μετά την επιστροφή της στον εγκλεισμό του στρατοπέδου συγκέντρωσης, πραγματοποίησε εκ νέου αποχή συσσιτίου και διήμερη απεργία πείνας στις 14/12/15 μαζί με άλλες 20 έγκλειστες μετανάστριες. Την Παρασκευή 08/01/16 «καταδικάστηκε» από τους μπάτσους σε επιπλέον 3 μήνες κράτησης με τον ισχυρισμό ότι εκκρεμεί η απέλασή της. Μετά από δεκατρείς μήνες εγκλεισμού και συλλογικού αγώνα μεταναστριών και αλληλέγγυων, απελευθερώνεται. Της έχει δωθεί έγγραφο που αναστέλλει την απέλασή της μέχρι την εκδίκαση του ασύλου.

 

Σε αυτή τη δίωξη συμπυκνώνεται η καταπίεση και η βίαιη καταστολή που βιώνουν οι μη ορατές πληθυσμιακές ομάδες. Ο αγώνας της Sanaa φωτίζει τις πολλαπλές μορφές αποκλεισμού και εκμετάλλευσης του ελληνικού κράτους.

Να είσαι μετανάστρια στο ελληνικό ρατσιστικό έθνος σημαίνει εγκλεισμός.

Η “δημόσια ασφάλεια” της ελληνικής κοινωνίας περικλείεται στα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Να είσαι γυναίκα σε μια πατριαρχική σεξιστική κανονικότητα σημαίνει να είσαι εκ των προτέρων κατώτερη και να δέχεσαι από λεκτικές επιθέσεις ως και έμφυλη βία.

Να είσαι φτωχή σε μια ταξικά διαστρωματωμένη κοινωνία σημαίνει πως είσαι το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης και τα εκμεταλλευόμενα φθηνά εργατικά χέρια.

Να είσαι μουσουλμάνα ανάμεσα σε χριστιανορθόδοξους Έλληνες σημαίνει πως αντιμετωπίζεσαι ως εχθρός που θέλει να αλλοιώσει την περήφανη και «καθαρή» ελληνοχριστιανική κουλτούρα.

Ο αγώνας της Sanaa αναδεικνύει επίσης τις εξεγέρσεις και τις διεκδικήσεις που πραγματοποιούνται σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης από μετανάστες/στριες όπου με αποχές συσσιτίου, απεργίες πείνας και διαδηλώσεις γίνονται ορατοί/ες και διαρρηγνύουν στον πυρήνα του το καθεστώς εξαίρεσης.

 

Μιλώντας ευρύτερα, οι μετανάστες/ριες οριοθετούνται, αποκλείονται, ταξινομούνται και εισέρχονται στο περιθώριο της κοινωνικής ύπαρξης. Η αντιμεταναστευτική ρητορική, η ισλαμοφοβία και ο ελληνικός ρατσισμός επινοούν μεταναστευτικές “ροές”, “απειλητικές” για τον εθνικό κορμό και την δημόσια ασφάλεια. Πολιτικές στρατιωτικοποίησης, επιτήρησης και ελέγχου εντείνονται για την “ασφάλεια” των λευκών, χριστιανών, Ελλήνων.

Εμείς μέσω του λόγου και των δράσεών μας επιλέγουμε να σταθούμε δίπλα στους/ις μετανάστες/στριες και θέλουμε να συμβάλλουμε στο γκρέμισμα της κατάστασης εξαίρεσης και μη ορατότητας που τους έχει επιβληθεί.