Ronald Laing - Ο διχασμένος εαυτός

[...] Ο πολιτισμός μας καταπιέζει όχι μόνο "τα ένστικτα" και τη σεξουαλικότητα, αλλά οποιαδήποτε μορφή υπερβατικότητας. Δεν είναι καθόλου παράξενο ότι μέσα σ' ένα κόσμο μονοδιάστατων ανθρώπων, το άτομο που έχει μια εξημμένη εμπειρία και άλλων διαστάσεων - τις οποίες δε μπορεί ούτε να αρνηθεί, ούτε να λησμονήσει - κινδυνεύει είτε να καταστραφεί από τους άλλους, είτε να προδώσει τα όσα γνωρίζει. [...]

[...] Η σχέση ενός ατόμου με ένα οργανισμό διαφέρει από τη σχέση του με ένα πρόσωπο. [...]

[...] η υγεία ή η ψύχωση κρίνεται από το βαθμό σύζευξης ή διάζευξης μεταξύ δύο προσώπων, από τα οποία το ένα είναι κατά κοινή ομολογία υγειές. [...]

[...] Η ζωή του ολόκληρη διχάζεται ανάμεσα στην επιθυμία του να αποκαλύψει τον εαυτό του και τη επιθυμία του να τον αποκρύψει. [...]

[...] από ένα σημείο και πέρα, οι πλέον φοβεροί κίνδυνοι υιοθετούνται, ώστε να ματαιώνεται η πραγματοποίησή τους στη ζωή. [...]

[...] οι προσωρινές καταστάσεις αποχωρισμού του εαυτού από το σώμα συμβαίνουν και σε φυσιολογικά άτομα. Θα μπορούσαμε να πούμε γενικά πως αποτελεί μια αντίδραση που εμφανίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν βρίσκονται παγιδευμένοι σε κάποια απειλητική εμπειρία, απ' όπου δεν υπάρχει τρόπος "φυσικής" φυγής. Οι φυλακισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσπαθούσαν να νιώθουν κατ' αυτόν τον τρόπο, γιατί το στρατόπεδο δεν πρόσφερε δυνατότητα φυγής, ούτε από την πλευρά του χώρου, ούτε από την πλευρά του χρόνου, μετά το τέλος δηλαδή μιας χρονικής περιόδου. Ο μοναδικός τρόπος φυγής είναι η ψυχική απόσυρση "μέσα" στον εαυτό ή "έξω" από το σώμα. [...]

[...] από βιολογική πλευρά, το απλό γεγονός ότι το ζώο είναι ορατό, το εκθέτει στον κίνδυνο να δεχτεί την επίθεση των εχθρών του: και κανένα ζώο δε στερείται εχθρούς. Το να είναι κανείς ορατός, λοιπόν, αποτελεί βασικό βιολογικό κίνδυνο. το να είναι αόρατος αποτελεί βασική βιολογική άμυνα. Όλοι μας χρησιμοποιούμε κάποια μορφή καμουφλαρίσματος. [...]

[...] Το σώμα κατέχει καθαρά μια διφορούμενη, ενδιάμεση (μεταβατική) θέση ανάμεσα σε "εμένα" και τον κόσμο. Από τη μία πλευρά, αποτελεί τον πυρήνα και το κέντρο του κόσμου και από την άλλη ένα αντικείμενο στον κόσμο των άλλων. [...]

[...] Μια άλλη προσπάθεια για να βιώσει κανείς πραγματικά, ζωντανά αισθήματα, είναι να υποβληθεί σε έντονο πόνο ή φόβο. [...]

[...] Υπάρχουν ορισμένοι τρόποι να είναι κανείς μητέρα, που παρεμποδίζουν μάλλον παρά διευκολύνουν ή "ενισχύουν" την οποιαδήποτε γενετικά καθορισμένη τάση του παιδιού να πετύχει τα πρωταρχικά στάδια ανάπτυξης της οντολογικής ασφάλειας. Όχι μόνο η μητέρα αλλά και ολόκληρη η οικογενειακή κατάσταση μπορεί να παρεμποδίσει μάλλον παρά να διευκολύνει την ικανότητα συμμετοχής του παιδιού σ' έναν πραγματικό και κοινό κόσμο, σαν "εαυτός - μαζί - με τον άλλο". [...]