Το δάσος που το 'σκασε - Βεατρίκη Κάτζολα - Σαμπατάκου

[...] Η σημερινή ησυχία, όμως, ήταν τόσο παράξενη που τελικά ξύπνησε. [...]

[...] Δεν πάω πουθενά. Δε θα 'ρθουν τα ήμερα να διώξουν τα άγρια! [...]

[...] Θα προσπαθήσουμε ... Να είμαστε όμως ενωμένοι. Γιατί, ό,τι ο ένας δεν μπορεί, το μπορούν οι πολλοί. [...]

[...] αμέτρητα παιδιά, από κάθε γωνιά της πόλης, μαζεύονταν σα μελίσσι και, μαζί με τα δέντρα, πιασμένα χέρι με κλαδί, ένωναν τις φωνές τους με τις φωνές των πράσινων φίλων τους. [...]

[...] Τα παιδιά, με την άδολη, αγνή ψυχούλα, ξέρουν πως ετούτη η όμορφη πλάση είναι για όλους, και όλους τους χωρά. [...]