Theodor Adorno - Θεωρία της ημιμόρφωσης

[...] Η συνειδητή παραίτηση από την επιδίωξη της απήχησης, του εντυπωσιασμού, του προπαγανδιστικού εφέ, είναι θεμελιακή προϋπόθεση τόσο της κριτικής σκέψης της φιλοσοφίας, όσο και του αληθινού έργου τέχνης. [...]

[...] σε μια κοινωνία που οδεύει βιομηχανικά στο δαμασμό της εξωτερικής και της ανθρώπινης φύσης. Η κοινωνία της προσαρμογής δίνει τα πρωτεία στα οικουμενικά οργανωμένα μέσα, ενώ χάνεται από τον ορίζοντα κάθε έλλογος σκοπός. [...]

[...] Ο μηχανισμός της μνησικακίας, αυτό που η ψυχανάλυση αποκαλεί διαμόρφωση αντίδρασης [...]

[...] Η διαμόρφωση των συνθηκών προσκρούει στα όρια που θέτει η εξουσία, στη θέληση να θεσπιστούν σύμφωνα με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια επιζεί ακόμη η εξουσία ως η αρχή που αποκρούει τη συμφιλίωση. [...]

[...] η θλιβερή ύπαρξη, η ψυχή, ... έχει ανάγκη από υποκατάστατα εικόνων μέσα από την ημιμόρφωση [...]

[...] Ημιμόρφωση είναι το πνεύμα που έχει καταληφθεί από τον φετιχιστικό χαρακτήρα του εμπορεύματος. [...]

[...] την ουσιαστική επίγνωση, την οποία αποκλείει η ημιμόρφωση. Ο στερούμενος το συνεχές της κρίσης και της εμπειρίας τροφοδοτείται από τέτοια συστήματα με σχηματοποιημένες στάσεις για την αντιμετώπιση της πραγματικότητας, οι οποίες είναι μεν ανεπαρκείς, αλλά αντισταθμίζουν το φόβο του ακατανόητου. [...]

[...] Ό,τι δικαίως μπορεί να αποκληθεί πρόοδος της συνείδησης, η χωρίς αυταπάτες κριτική κατανόηση αυτού που είναι [...]