Ο αγώνας στη Χαλκιδική μάς αφορά όλες και όλους

 Ο αγώνας στη Χαλκιδική μάς αφορά όλες και όλους

 Δεν υπάρχει άνθρωπος με αξιοπρέπεια που πριν 3 βδομάδες να έμαθε την καταστροφή του εργοταξίου του θανάτου στις Σκουριές και να μη σκέφτηκε «μακάρι να μπορούσα να το είχα κάνει εγώ».

  Η πράξη έγινε και το λιγότερο που μπορούμε να πούμε γι” αυτήν είναι ότι έφερε το ζήτημα στο επίκεντρο της συζήτησης. Οι εταιρείες και τα τσιράκια τους δέχτηκαν ένα ισχυρό πλήγμα και απάντησαν με τα μέσα που τους χαρακτηρίζουν: τα ξεδιάντροπα ψέματα και την τρομοκρατία. Επικοινωνιακά τρυκ με το ταξίδι-αστραπή του Δένδια στις Σκουριές και τις εικόνες πάνοπλων κουκουλοφόρων ΕΚΑΜιτών να παρελαύνουν στα χωριά, με σκοπό τη συμβολική τρομοκράτηση της κοινής γνώμης από τη μια, και την επιβολή κυριολεκτικά καθεστώτος τρόμου στους κατοίκους των αγωνιζόμενων χωριών απ’ την άλλη. Επιπλέον, ο Πρωθυπουργός δήλωσε ρητά ότι οπωσδήποτε θα γίνουν οι 3 επενδύσεις και μάλιστα ότι άμεσα συνάντησε προσωπικά τον πρόεδρο του ΣτΕ, ενώ η εταιρεία δήλωσε ότι γι” αυτήν το θέμα έκλεισε, δεν συζητά πλέον τίποτε και περιμένει από το κράτος να επιβάλλει την εφαρμογή των νόμων.

 Οι εταιρείες και τα ΜΜΕ (που είναι ένα πράγμα) καθώς και οι υπάλληλοί τους στα κυβερνητικά έδρανα, προσπαθούν να μετατοπίσουν τη συζήτηση από τον αγώνα ενάντια στο χρυσό θάνατο σε ένα αστυνομικό σήριαλ με DNA, με ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας (για να φαίνεται πόσο μοχθηροί είναι αυτοί που καταδιώκουν οι αρχές), με καλά παιδιά – πρόθυμα να συνεργαστούν με τις αρχές – και με σκοτεινούς κουκουλοφόρους, που για μεγαλύτερο σασπένς, μπορεί και να είναι διπλοί πράκτορες – «προβοκάτορες». Όσοι πέφτουν στην παγίδα που έστησαν οι εισαγγελείς των media, υποκύπτοντας σε δηλώσεις νομιμοφροσύνης, καταγγέλλοντας «κουκουλοφόρους που αμαύρωσαν τον αγώνα» και μιλώντας για ειρηνικό αγώνα, για να διαχωριστούν από την καταστροφή του εργοταξίου στις Σκουριές, άθελά τους συνδράμουν στη μετατόπιση της συζήτησης (και ας τους ενημερώσει τελοσπάντων κάποιος ότι πέραν της καταστροφικότητας της στάσης τους για διαχωρισμό από τη «βία» και υπεράσπιση του ειρηνικού αγώνα, η στάση αυτή δεν έχει και σχέση με την πραγματικότητα: δεν μπορεί να ασκηθεί βία ενάντια σε αντικείμενα. Και απειλή κατά ανθρώπινης ζωής δεν υπήρξε καμία. Αυτό ούτε οι μπάτσοι δεν το είπαν…εκτός κι αν εννοούν -κι αυτό θα το καταλαβαίναμε- ότι η καταστροφή του εργοταξίου συμπεριλαμβάνεται στον ειρηνικό αγώνα, όπως ακριβώς κάνουνε οι ινδοί αγρότες της μη-βίας οι οποίοι θεωρούν τις μαζικές καταστροφές των εγκαταστάσεων και των μεταλλαγμένων φυτειών των πολυεθνικών όχι απλά τμήμα του μη-βίαιου αγώνα αλλά και υποχρέωσή του).

 Επιπλέον, οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης σπέρνουν ηττοπάθεια και ανοίγουν τον δρόμο ώστε να ακούγονται απόψεις για (περαιτέρω!…) «επανεξέταση του μεταλλευτικού κώδικα», ώστε να παίρνει κατιτίς και το ελληνικό δημόσιο (αντί να απαιτείται ο αναγκαίος πλήρης αποχαρακτηρισμός της περιοχής από μεταλλευτική), ή εκκλήσεις για επενδύσεις, αλλά «με αυστηρότερο περιβαλλοντολογικό έλεγχο» κλπ, δείχνοντας πού οδηγεί το φλερτ με την εξουσία. Ας θυμίσουμε ότι όταν για ένα τμήμα της αριστεράς το φλερτ με την εξουσία μετατράπηκε σε μόνιμο δεσμό, το «αδιάλλακτο όχι στο μνημόνιο» μετατράπηκε σε σιωπή απέναντι στην κρατική ενορχήστρωση των φασιστικών πογκρόμ και σε ανοχή των επιστρατεύσεων απεργών και της χρήσης της αντιτρομοκρατικής ενάντια σε κοινωνικά κινήματα.

 Όπως είπαμε, οι εταιρείες και τα τσιράκια τους δέχτηκαν ένα ισχυρό πλήγμα και απάντησαν με τα μέσα που τους χαρακτηρίζουν…Οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι της Χαλκιδικής και στο πρόσωπό τους συνολικά όσοι αγωνιζόμαστε για το δίκιο και την ελευθερία δεχτήκαμε την αντεπίθεση και πρέπει να απαντήσουμε με τα μέσα που χαρακτηρίζουν εμάς: την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την αντίσταση. Την αλληλεγγύη σε όσους τους έχει επιβληθεί το καθεστώς τρόμου, την αξιοπρέπεια ενάντια σε όσους ζητάνε πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, την αντίσταση στον εκβιασμό και την τρομοκρατία. Γιατί για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για την πραγματική τρομοκρατία, δεν πρέπει να πάψουμε να επαναλαμβάνουμε ότι όλη η επένδυση στη Χαλκιδική έχει βασιστεί, επειδή αναγκάστηκε να βασιστεί, στον απροκάλυπτο εκβιασμό και στην τρομοκρατία, όπως και τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Αφού πρώτα σε κάνουν να πεινάσεις, αφού σε κλέψουν, αφού σε υποχρεώσουν να δεις τα παιδιά σου μετανάστες, αφού μηδενίσουν τον μισθό σου, αφού σε τρομοκρατήσουν, έρχονται ύστερα και σου λένε: «Θες ακόμη περισσότερη πείνα, φτώχεια, εξαθλίωση ή προτιμάς ένα γαμημένο ξεροκόμματο;… τα προβλήματα υγείας που θα σου προξενήσουμε είναι πιθανά, αλλά από την άλλη ο θάνατος από πείνα είναι σίγουρος».
 Γι αυτό ο αγώνας στη Χαλκιδική μάς αφορά όλες και όλους. Τώρα, όλες και όλοι μαζί, έχουμε να κάνουμε πολλά:
 Να σπάσουμε την τρομοκρατία
 Nα καταλάβουμε ότι τώρα είμαστε πιο δυνατές/οί και ότι οι κινήσεις του αντιπάλου δείχνουν όχι την ισχύ, αλλά τον πανικό του
 Nα εξαπλώσουμε τον αγώνα σε όλη τη χώρα και να τον συνδέσουμε με άλλους αγώνες
 Nα τον κάνουμε υπόθεση του καθενός και της καθεμιάς
 Γιατί ο αγώνας ενάντια στο χρυσό θάνατο είναι υπόθεση του καθενός και της καθεμιάς μας, έχουμε καθήκον να τον συνεχίσουμε και την υποχρέωση να νικήσουμε.

Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού

nogoldthess.espivblogs.net                     no.gold.thess@espiv.net