Eric Hoffer - Ο φανατικός

[...] Έχουμε την τάση να πιανόμαστε απ’ το αποδειγμένο και το δοκιμασμένο. Το βαθύ αίσθημα ανασφάλειας το αντιμετωπίζουμε με τη δημιουργία μιας σταθερής ρουτίνας. Έτσι βοηθάμε τον εαυτό μας στην αυταπάτη ότι υπερνικήσαμε το απρόβλεπτο. [...]

[...] Αλλαγή σημαίνει άνοιγμα της πόρτας σε νέες σκοτούρες. Όταν όνειρα και ελπίδες αφεθούν ελεύθερα να χορεύουν στους δρόμους, ο φοβητσιάρης θα κάνει καλά να κλείσει τις πόρτες, να κατεβάσει τα παραθυρόφυλλα και να περιμένει κρυμμένος ώσπου να ξεθυμάνει η οργή. [...]

[...] Το κοινωνικό παιχνίδι «ιστορία» παίζεται κυρίως από τους πρώτους και τους τελευταίους, πίσω από την πλάτη της μεσαίας μάζας. [...]

[...] Η ανάγκη για τη θεατροποίηση του θανάτου και του φόνου γίνεται πιο καθαρή στο παράδειγμα του στρατού. Οι στολές, οι σημαίες, τα εμβλήματα, η μουσική, ο περίπλοκος κανονισμός και οι τελετές έχουν σκοπό να αποχωρίσουν τον στρατιώτη από το σωματικό του Εγώ, και να του κρύβουν την πραγματικότητα της ζωής και του θανάτου. [...]

[...] Η δόξα είναι κυρίως μια θεατρική ιδέα. Δεν υπάρχει καμιά τάση για δόξα χωρίς τη ζωντανή συναίσθηση ενός ακροατηρίου, χωρίς τη γνώση ότι οι ηρωικές μας πράξεις θα φτάσουν στ’ αυτιά των συγχρόνων μας ή των μεταγενεστέρων μας. [...]

[...] Η διαπίστωση ότι για να γίνει δυνατή η πίστη χρειάζεται απιστία, είναι τρομακτική. Αυτό που ονομάζουμε «τυφλή πίστη» αποτελείται από αναρίθμητες μικρές απιστίες. [...]

[...] Η χρησιμοποίηση της τρομοκρατίας εξυπηρετεί τον «ορθόδοξο», όχι μόνο για να φοβίζει και να καταστρέφει τους εχθρούς του, αλλά και για να διατηρεί και να δυναμώνει ο ίδιος την πίστη του. [...]