Αντίσταση κατά του τέλους

  Μου αρέσουν τα παιχνίδια με τη γλώσσα. Λέξεις διφορούμενες, που αν τις τοποθετήσεις σε διαφορετικό περιβάλλον αποκτούν άλλο, εντελώς διαφορετικό νόημα, υπάρχουν αμέτρητες στο λεξικό. Λέξεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα σοβαρά ή για πλάκα, για θέματα υψίστης σημασίας ή μικρά και ασήμαντα, λέξεις που παρακαλάνε να παίξεις μαζί τους, σαν μικρά παιδιά που βαριούνται και θέλουν συντροφιά.

Όμως μερικές φορές κάποιοι παίζουν με τις λέξεις, με απώτερο σκοπό να παίξουν με τη ζωή και την αξιοπρέπεια των γύρω τους. Παίζουν με τις λέξεις, αλλά ταυτόχρονα παίζουν με τα νεύρα μας, την υπομονή μας, τα όρια της αντοχής μας. Αυτα δεν είναι ωραία παιχνίδια. Ειδικά όταν αυτοί που τα παίζουν προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούν είναι αποκλειστικά δικές τους και δεν μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε εμείς με άλλο τρόπο.

Σκέψου πόσες λέξεις έχουν πλέον μία "επίσημη" ερμηνεία, και κάθε εναλλακτική ερμηνεία αποκλείεται. "Κουκουλοφόρος". "Κάτοικοι". "Ακτιβιστής". "Σωτηρία". "Δικαιοσύνη". "Ταραχές". "Πρόκληση". "Λαϊκισμός". Αμέτρητες λέξεις που χρησιμοποιούνται μονοσήμαντα, ενώ στην πραγματικότητα έχουν άπειρες αποχρώσεις.

Τις τελευταίες μέρες έχω ένα πρόβλημα με τη χρήση της λέξης "αρχή". Όπως χρησιμοποιείται στη φράση "αντίσταση κατά της αρχής", που είναι η πιο κλασική κατηγορία που επιρρίπτει η αστυνομία όταν συλλαμβανει κάποιον. "Αρχή" εκ του αρχαίου "άρχω", δηλαδή "κυβερνώ, διοικώ". Προφανώς, κάθε μορφή αντίστασης στην "αρχή", δηλαδή στην εξουσία, είναι παράνομη και τιμωρείται.

Αν όμως αυτή η "αρχή" αρχίσει να συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν εξυπηρετεί τον πολίτη (για τον οποίο υποτίθεται πως φροντίζει), πώς μπορεί ο πολίτης να διασφαλίσει τα δικαιώματά του; Αν η ίδια η "αρχή" παρανομεί εις βάρος του πολίτη, ποιος θα προστατεύσει τον πολίτη; Και αν ο πολίτης αντισταθεί σε αυτήν την "αρχή" που παρανομεί εις βάρος του, τότε γιατί τιμωρείται; Και τελικά ποια ακριβώς είναι αυτή η "αρχή"; Και γιατί σου απαγορεύει να την αμφισβητήσεις;

Και είναι πάντα παράνομη η αντίσταση κατά της "αρχής"; Ή μήπως υπάρχουν διαφορετικά κριτήρια ανάλογα με τη μορφή της αντίστασης και τη μορφή της "αρχής"; Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί άνθρωποι που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν για "αντίσταση κατά της αρχής", μετά από χρόνια αποκαταστάθηκαν και έγιναν ήρωες. Κανείς δεν τους ζήτησε συγνώμη, κανείς δεν τους έδωσε πίσω όλα όσα έχασαν εξαιτίας της αυθαιρεσίας της "αρχής"

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτή η "αρχή" είναι στην πραγματικότητα το τέλος της λογικής. Γιατί κάθε άλλο παρά λογικό είναι να μην μπορείς να ελέγξεις την εξουσία, ειδικά σε μία χώρα που έχει κατά καιρούς υποφέρει από συχνές περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας. Αυτή η "αρχή" όχι μόνο αρνείται να την ελέγξεις, αλλά αν το κάνεις σε μπαγλαρώνει.

Όταν η "αρχή" σε συλλαμβάνει αδικαιολόγητα, σε κλείνει σε ένα κελί, σε βασανίζει και σου στερεί τους δικηγόρους σου, η αντίσταση δεν είναι έγκλημα. Έγκλημα είναι το να ΜΗΝ αντιστέκεσαι σε μία "αρχή" που συμπεριφέρεται σαν να θέλει να σε αφανίσει.

Όταν η "αρχή" σε χτυπάει αλύπητα επειδή διεκδικείς τα δικαιώματά σου, την αξιοπρέπειά σου, το μέλλον σου, τότε το να σηκώσεις το χέρι για να αμυνθείς δεν είναι έγκλημα. Είναι αναγκαιότητα.

Όταν η "αρχή" σε φλομώνει στα ψέματα, σου υπόσχεται πράγματα που δεν κάνει ποτέ και κάνει πράγματα που δεν υποσχέθηκε ποτέ, τότε το να διεκδικείς την αλήθεια δεν είναι έγκλημα. Η πραγματική εγκληματίας είναι η ίδια η "αρχή", όμως δεν υπάρχει κανείς εκεί για να τη συλλάβει. Ακριβώς επειδή κανείς δεν μπορεί να της αντισταθεί.

Κάποια στιγμή αυτή η "αρχή" πρέπει να τελειώσει. Θα μπορούσε απλά να αλλάξει, όμως αυτό δε φαίνεται πια να είναι αρκετό. Είναι τέτοια η διαφθορά της, που μία απλή αλλαγή δεν αρκεί. Πρέπει να τελειώσει.

Ίσως, πάλι, αυτή η "αρχή" να θέλει το δικό μας τέλος. Έτσι φαίνεται. Άλλωστε, μία "αρχή" που δε δεχεται να την αμφισβητήσεις, δε θέλει και πολύ για να σε εξαφανίσει. Το έχει κάνει και στο παρελθόν.

Και όταν η "αρχή" θέλει το τέλος σου, τότε δεν έχεις άλλη λύση. Πρέπει να κάνεις αντίσταση κατά του τέλους. Ατομικά ή μαζικά, με όσα μέσα διαθέτεις. Άλλωστε, αυτή δεν απαγορεύεται ακόμα.

Κι όποιος τελειώσει τελευταίος, κερδίζει. Την "αρχή!

(Αναδημοσίευση)