Βόλος- Συγκέντρωση για Πρωτομαγιά 2021

ΝΑ ΜΗΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ-ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ

Η απεργία-εξέγερση των εργατών/ιων του Σικάγο το 1886 για τα βασικά εργασιακά δικαιώματα αλλά και για την διεκδίκηση του 8ώρου αποτελεί μιά απο της σημαντικότερες στιγμές-σταθμούς στην ιστορία των κοινωνικών ταξικών αγώνων.

Η καταστολή του κράτους ήταν αμείλικτη, πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση εκείνη την ημέρα και καταδικάζοντας με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς στοιχεία σε θάνατο πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους αγώνες των τελευταίων χρόνων. Το μήνυμα της εξέγερσης παραμένει ζωντανό όλα αυτά τα χρόνια καθώς η ταξική καταπίεση και εκμετάλλευση συνεχίζει να υφίσταται. Οι αγώνες και οι κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις όμως, πάντα θα τροφοδοτούνται με λύσσα, απο τις υψωμένες γροθιές των εργατών/ιών της πρωτομαγιάς του 86.Βρισκόμαστε ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της επιδημίας covid, μιας επιδημίας που η αντιμετώπιση της αποτέλεσε την καλύτερη αφορμή για μία άνευ προηγουμένου επίθεση απο πλευράς εξουσιαστών σε ελευθερίες, δικαιώματα και κατακτήσεις ολόκληρων αιώνων. Άλλωστε, η αξιοποίηση φυσικών ή οικονομικών καταστροφών μέσω του επιχειρήματος αντιμετώπισης τους ,ήταν ανέκαθεν ένα χαρτί στα χέρια του καπιταλισμού ώστε να προωθεί πολιτικές που συστηματικά διευρύνουν την ανισότητα, πλουτίζουν τις ελίτ και ενισχύουν την εξουσία. Το δόγμα του Σοκ που εδώ και ένα χρόνο εφαρμόζεται παγκόσμια εξυπηρετεί με τον πιο βίαιο (αλλά φαινομενικά αποδεκτό τρόπο) τις ριζικές αλλαγές που προωθούνται στην κοινωνία και την οδηγούν σε δυσμενέστερη θέση, προς όφελος της κερδοφορίας των ισχυρών.Ο εργασιακός τομέας δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτή την επίθεση.Πιό συγκεκριμένα, το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση οδηγεί σε αύξηση υπερωριών από 120 σε 150 τον χρόνο, και επί της ουσίας με το πρόσχημα της ευελιξίας θεσμοθετεί – δικαιολογεί το 10ωρο, καθώς οι υπερωρίες ‘’συμψηφίζονται’’ με τα ρεπό και τα μειωμένα ωράρια σε βάθος εξαμήνου. Παγιώνεται έτσι και γίνεται πιο φθηνή για τα αφεντικά η ελαστική εργασία καθώς και επίσημα πλέον, δεν θα ναι στο χέρι του εργαζόμενου το πότε (και για πόσο) θα πηγαίνει στην δουλειά του. Τα παραπάνω στρώνουν τον δρόμο για την επιβολή των ατομικών συμβάσεων εργασίας σε όλο και περισσότερους εργασιακούς τομείς. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, επιτίθεται στους αγώνες των εργαζομένων και στον συνδικαλισμό των ‘’απο τα κάτω’’. Χαρακτηρίζοντας, τις απεργίες ως ψυχολογική βια προς τον εργοδότη, ποινικοποιεί διαχρονικά μέσα αγώνα όπως ο αποκλεισμός εργοστασίων, οι περιφρουρήσεις και οι παρεμβάσεις στις εισόδους εργασιακών χώρων δίνοντας το δικαίωμα στην αστυνομία να επέμβει. Παράλληλα απαιτεί το ‘’φακέλωμα’’ όσων αγωνίζονται με ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, μητρώα συνδικαλιστών και γενικές συνελεύσεις εξ αποστάσεως, ενω ανεβάζει στο 40% το όριο του ποσοστού εργαζόμενων ασφαλείας εν μέσω απεργιών, στον δημόσιο τομέα και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (λιμάνια,ενέργεια, συγκοινωνίες κλπ). Η ποινικοποιήση των απεργιών και της συνδικαλιστικής δράσης έρχεται σε μια περίοδο που το κράτος παίζει τα ρέστα του στον τομέα της καταστολής γενικότερα, σκορπώντας εκατομμύρια ευρό σε μπάτσους και ΜΜΕ προσπαθώντας να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στις κοινωνικές διεκδικήσεις.Αν δεν οργανωθούμε οριζόντια και αντιεραρχικά σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργασιακό χώρο με σωματεία βάσης, και σε κάθε έκφανση και τομέα της ζωής μας, τότε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν δεν δράσουμε πολύμορφα απέναντι στους γδάρτες των ονείρων μας, δεν θα βρεθεί κανένας άλλος να το κάνει για εμάς. Αυτό το σύστημα μας πνίγει στο ψέμα, το αίμα, το δακρυγόνο την φτώχεια και την βία, ας δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του. Η ιδιώτευση, η απάθεια, η ανάθεση και η εκ του ασφαλούς αντίσταση των σόσιαλ μίντια προσωρινά μπορεί να προσφέρουν ασφάλεια και μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά, όμως η ιστορία έχει δείξει πολλάκις οτι η σύγκρουση είναι αυτή που ανοίγει περάσματα. Η επανοικειοποίηση των δημοσίων χώρων η ενίσχυση της αναμεταξύ μας αλληλεγγύης, η συλογικοποιηση , οι έμπρακτες απαντήσεις στην κρατική βία και η συγκρότηση όπως και δικτύωση κοινοτήτων αγώνα, είναι οι μόνες απαντήσεις που ζητάει η εποχή μας. Η πανδημία του γερασμένου εξουσιαστικού κόσμου, αντιμετωπίζεται μόνο με το εμβόλιο της συλλογικής και πολύμορφης δράσης, ο ένας δίπλα στην άλλη, με φαντασία, όρεξη και σφιγμένες γροθιές. Αν όχι τώρα πότε? Αν όχι εμείς ποιοι?

Ενάντια στους αντεργατικούς και αντισυνδικαλιστικούς νόμους, την εργοδοτική τρομοκρατία και την κρατική καταστολή.

Remember Remember την 1η Μάη! Γλύψε το παγωτό και όχι το αφεντικό!

Συγκέντρωση 6 Μαΐου, ώρα 19:00, στο Ταχυδρομείο (Δημητριάδος με Αγίου Νικολάου).

Κατάληψη Ματσάγγου, αλληλέγγυοι/ες, Βόλος 30/4/20