Jacques Mesrine - Το ένστικτο του θανάτου

[...] Στ' όνομα τίνος μου είχε δώσει το δικαίωμα να σκοτώνω ανθρώπους που ούτε καν γνώριζα και που σε άλλες περιστάσεις θα μπορούσαν να είναι φίλοι μου; Αυτή η κοινωνία με είχε χρησιμοποιήσει σαν πιόνι, είχε εκμεταλλευτεί τα νιάτα μου και την απειρία μου. Είχε κατασκευάσει μονάχα ένα ψεύτικο ιδανικό στ' όνομα της "πατριωτικής τιμής" [...]

[...] Κι όμως σεβόμουνα τη ζωή, αλλά μόνο τη ζωή των ανθρώπων που ζούσαν έξω απ' το δικό μου κόσμο. Ο απλός καθημερινός άνθρωπος δεν είχε να φοβηθεί τίποτα από 'μένα· ζούσαμε σε δύο κόσμους τελείως διαφορετικούς. [...]

[...] όταν σκέφτηκα πως πίσω απ' αυτές τις πόρτες υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν μέσα στην τυραννία των κελιών και στη μοναξιά, όταν κατάλαβα πως εκεί ο άνθρωπος απλώς επιβίωνε γιατί δεν μπορούσε να ζήσει, όταν ανακάλυψα το τι με περίμενε, συνειδητοποίησα επιτέλους τι σημαίνει να χάνεις την ελευθερία σου. [...]

[...] Σε λιγότερο από 3 λεπτά, ξαφρίσαμε δαχτυλίδια, κολιέ, αλυσίδες, κοσμήματα αξίας δεκάδων χιλιάδων δολαρίων χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός, χωρίς βία [...]

[...] Η χειρονομία της, όταν έπεσε πάνω μου τη στιγμή που πίστεψε πως η ζωή μου κινδύνευε, με γέμισε θαυμασμό. Θα ήθελα να της φωνάξω ότι την αγαπώ αλλά η σιωπή μάς ένωνε ακόμα περισσότερο κι απ' τα λόγια. [...]

[...] Οι πρωινές εφημερίδες μιλούσαν όλες για την "αδύνατη απόδραση". "Καλή δουλειά", έλεγαν μερικοί που αναγνώριζαν ότι θα πρέπει να είχαμε τα κότσια για να κάνουμε μια τέτοια απόπειρα μέρα μεσημέρι. [...]

[...] Είκοσι μία σφαίρες θα μετρήσουνε αργότερα στο κεφάλι του ... χώρια τα μικροσκοπικά κομμάτια, καθότι εμπρηστικές [...]

[...] σκοτώθηκε χθες μετά από ενέδρα που του έστησαν 80 αστυνομικοί, χωρίς να προλάβει να κάνει την παραμικρή κίνηση. ... χωρίς να τον προειδοποιήσουν άρχισαν να πυροβολούν μόλις μπήκε στο αυτοκίνητό του, ... Από τα πυρά των αστυνομικών δεν γλύτωσε ούτε ο σκύλος του 42χρονου Μεσρίν. [...]