Asger Jorn - Περί μορφής

[...] Αυτές οι αναλυτικές προσπάθειες διάκρισης και ανεξαρτησίας των δραστηριοτήτων, που προηγήθηκαν της εποχής μας, απελευθέρωσαν και ξεκαθάρισαν ποικίλες ανθρώπινες δραστηριότητες, δια μέσου των οποίων η ίδια τάση έφτασε σήμερα σ' έναν απομονωτισμό των επαγγελμάτων μέσα στην εξειδίκευση. [...]

[...] Στην ατομικιστική κοινωνία μας, όποιος κατέχει ένα σπίτι, έχει και το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει την πρόσοψή του για να παράγει ένα εικαστικό αποτέλεσμα με στόχο να ελκύσει την προσοχή του γείτονα. Αυτή η παραβίαση της ατομικής γαλήνης, που ονομάζεται κοινώς διαφήμιση [...]

[...] Μόνον η φαντασία μπορεί να καταστήσει ένα αντικείμενο ενδιαφέρον, για να γίνει κίνητρο ανάλυσης· και η ανάλυση το αδειάζει από την επινοητική του δύναμη. [...]

[...] Η σπουδαιότητα ενός πράγματος για τον άνθρωπο, έγκειται στις διαστάσεις που καταλαμβάνει στις έγνοιες του. Η ισχύς, με την οποία επιβάλλει την παρουσία του ένα φαινόμενο, καθορίζει τον αισθητικό του χαρακτήρα. [...]

[...] δεν βλέπει ότι μια βδομάδα με έξι μέρες ανάπαυση δεν πρόκειται να φέρει μια "ανατροπή της ισορροπίας" ανάμεσα στο ασήμαντο και το σοβαρό, αλλά μια αλλαγή φύσης του σοβαρού και του ασήμαντου. [...]

[...] Η εκβιομηχάνιση αντιπροσωπεύει έναν αύξοντα περιορισμό των δυνατοτήτων μεταβλητότητας στις πράξεις και τις σκέψεις του ανθρώπου· η μεταβλητότητα αυτή ταυτίζεται με ό,τι ονομάζουμε παιχνίδι, βασική διατύπωση όλων των τεχνών· [...]

[...] Που να τοποθετήσουμε αυτά τα μη-συζητήσιμα αντικείμενα, που σαφώς εναντιώνονται στις αντικειμενικές και εμπειρικές αλήθειες; Μέχρι τώρα αρκούμασταν να τα τοποθετούμε σ' έναν νεφελώδη και ασαφή τόπο, που τον ονομάζαμε ομορφιά, προσέχοντας μάλιστα να μην την αγγίζουμε. (...)
Η στάση αυτή γίνεται ολοένα πιο ανυπόφορη στον βαθμό που μειώνει την γευστική και αισθαντική ικανότητα των ανθρώπων. [...]

[...] όσο περισσότερο μπορούμε να λησμονούμε μια αισθητηριακή επίδραση, τόσο περισσότερο διαφυλάσσουμε την ικανότητά της να μας διεγείρει. Ώστε η εμβάθυνση της αισθητικής γνώσης οφείλεται στην αποσύνδεσή της από τη μνήμη. Η μνήμη είναι ο κύριος εχθρός της παρουσίας. [...]

[...] Το στυλ είναι ένας φαντασιακός τρόπος του δραν, μια συστηματοποίηση των ψεμάτων ενός ατόμου ή μιας κουλτούρας, μια φαντασιακή δόμηση. [...]

[...] δηλαδή τις αυθόρμητες τάσεις προσανατολισμού ενός υποκειμένου που διασχίζει αυτό το περιβάλλον χωρίς να υπολογίζει τις πρακτικές αλληλουχίες - που έχουν να κάνουν με εργασιακούς ή ψυχαγωγικούς στόχους - οι οποίες καθορίζουν συνήθως τη συμπεριφορά του. [...]