Hermann Hesse - Τα τρυφερά χρόνια ενός μάγου

[...] έμαθα ευτυχώς τα απαραίτητα και πλέον πολύτιμα πράγματα για τη ζωή ήδη, προτού πατήσω το πόδι μου στο σχολείο· μου τα δίδαξαν μηλιές, ποτάμια και δάση, μέλισσες και σκαθάρια, μου τα δίδαξε ο θεός Παν, η χορευτική φιγούρα στο σκρίνιο του παππού. [...]

[...] Πάνω απ' όλα όμως ήθελα να γίνω μάγος. Το πιο μύχιο αίσθημά μου ήταν μια κάποια δυσφορία απέναντι σε ό,τι ονομαζόταν "πραγματικότητα" που μου φαινόταν τότε καθαρά ως μια ανόητη συμφωνία των ενηλίκων·  [...]

[...] κι όταν έλειπε, έλειπε κι από τις πράξεις μου η φυσικότητα και η αναγκαιότητα· ... , τότε για το κάθε μου βήμα  υπήρχε η δυνατότητα της πράξης ή της παράλειψης, του δισταγμού, της σκέψης. Όλα τα καλά, τα χαρωπά, τα ευτυχή βήματα της τότε ζωής μου έγιναν όμως χωρίς την παραμικρή σκέψη. Το βασίλειο της ελευθερίας είναι μαζί και βασίλειο της αυταπάτης, ίσως. [...]

[...] Η πρόσβαση στον εαυτό μου ήταν τώρα δυσκολότερη, έπρεπε να προηγηθεί ένας κάποιος κλονισμός, να πάρω πριν κάποια φόρα. [...]